Ε, δεν είμαστε δα και …Παριζιάνοι

Ε, δεν είμαστε δα και …Παριζιάνοι

Έτσι όπως τα βλέπει ο Ποπολάρος και να πληρωνόταν οι ντόπιοι επαγγελματίες της εστίασης, ενδεχομένως και πάλι να μην συμμετείχαν στην εκδήλωση φαγητού δρόμου στο πάρκο. Τα έχουμε πει πολλές φορές, η Κομοτηνή σε αντίθεση με την Αλεξανδρούπολη και την Ξάνθη, δεν αναπτύχθηκαν για τον ντόπιο πληθυσμό, αλλά για τους φοιτητές. Και είναι άλλες οι ανάγκες των φοιτητών από αυτές των ντόπιων. Όχι πως είναι κακό οι φοιτητές, αλλά πλέον όλα γυρίζουν γύρω από αυτούς.

Ο Ποπολάρος θυμάται ένα πολιτικό που πέρασε από τον τόπο μας και επέμενε, πως αν είναι να σχεδιάσουμε κάτι, ας το κάνουμε με γνώμονα τον ντόπιο πληθυσμό και οι φοιτητές θα ακολουθήσουν. Αλλά, να έχουμε κατά νου στον σχεδιασμό και στην εκτέλεση, τους ντόπιους. Αυτό μην εκληφθεί σαν νατιβισμός, απλά η πόλη έχει με τα χρόνια εξελιχθεί σε τουριστικό θέρετρο του χειμώνα, με τους φοιτητές στο ρόλο των φοιτητών. Έτσι λοιπόν, όπως τα καλοκαιρινά θέρετρα αδειάζουν τον χειμώνα, αδειάζει και η Κομοτηνή το καλοκαίρι.

Πάμε και διακοπές οι Κομοτηναίοι και μένουμε τρεις και ο κούκος, αναμένοντας την επόμενη σεζόν. Για παράδειγμα, ακόμη και στο ποδόσφαιρο και σε άλλα αθλήματα, σε φοιτητές βασίζονται οι ομάδες, δεν έκανα και μεγάλη προσπάθεια να προσελκύσουν ντόπιο δυναμικό και να το πάνε από την μικρή στην μεγαλύτερη ηλικία. Αφού υπάρχουν έτοιμοι οι φοιτητές… Και τα ίδια τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πόλης έχουν διαφοροποιηθεί, όσον αφορά στον ντόπιο πληθυσμό. Κυριαρχεί η εσωστρέφεια. Και είναι η εσωστρέφεια που μας κάνει να νομίζουμε πως είμαστε κάποιοι, κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είμαστε. Ε, δεν είναι ούτε Παρίσι, ούτε Βαρκελώνη η Κομοτηνή. Μην το παίζουμε Παριζιάνοι… ούτε και ιντελετουάλ.

Άλλωστε, μη μου πείτε πως η πόλη έχει κατοίκους με αστικά χαρακτηριστικά, είναι σαν την λεγόμενη μεσαία τάξη της Ελλάδα, ένα χαρακτηρισμό που συχνά αποδίδουμε σε μια πλατεία μάζα πληθυσμού, κρίνοντας μόνο με οικονομικά κριτήρια. Άμα έχεις λεφτά στην Ελλάδα, είσαι μεσαία τάξη. Ε κάπου εκεί χάθηκε και ανάπτυξη, διεκδίκηση, πρόοδος πολιτισμική, μέσω της ταξικής διαφοράς. Κάτι ανάλογο πάθαμε και στην Κομοτηνή, με «αστούς» και «πληβείους». Αν τώρα σε όλα αυτά προσθέσεις και την εκπαίδευση, τα πρότυπα που προβάλλονται, κυρίως τηλεοπτικά, και τα οποία τα λουζόμαστε και τοπικά, άλλωστε δεν θα γινόταν αλλιώς, ε να γιατί αισθανόμαστε Παριζιάνοι και ας είμαστε από χωριό, ας είμαστε απαίδευτοι, ας είμαστε κλεισμένοι στον μικρόκοσμο μας.

Πάντως, ο κόσμος πήγε στο πάρκο για το φαγητό του δρόμου. Δηλαδή ο κόσμος το ζητάει το κάτι άλλο και πάει, αν του το προσφέρουν, όπως και αν του το προσφέρουν. Αλλά από εδώ, μέχρι να φτάσουμε στο πως και ποιοι διοργανώνουν τις Γιορτές Παλιάς Πόλης στην Ξάνθη, η απόσταση είναι όσο από την γη στη σελήνη. Προφανώς χρειάζεται πολύ δουλειά και φωτισμένες ηγεσίες. Πάντους όχι «Παριζιάνους».

Μια εκτόξευση και μια συμφωνία, για μοιρασιά;

Όσοι καταλαβαίνουν, η εκτόξευση βαλλιστικού πυραύλου έστω και μικρού βεληνεκούς από την Τουρκία, ήταν σοβαρό γεγονός και πρέπει να μας προβληματίσει. Γιατί, δεν έχει σημασία πόσο ακριβής είναι ένας βαλλιστικός πύραυλος, ούτε τόσο πόσο μεγάλη εμβέλεια έχει, αν δεν την χρειάζεται. Σημασία έχει, τι είδους εκρηκτική ύλη μεταφέρει.

Αν τα πυρομαχικά της κεφαλής του είναι συμβατικά, απλά «θόρυβο» κάνει. Αν όμως μεταφέρει πυρηνική γόμωση, γίνεται όπλο επιβολής πολιτικής, επιθετικής ή αποτροπής, προφανώς και τα δυο, εξαρτάται από τις πολιτικές και οικονομικές επιθυμίες αυτού που τον διαθέτει. Και οι γείτονες, έχουν καλές σχέσεις με χώρες όπως το Πακιστάν για παράδειγμα, χώρα που τα πάει καλά με τα πυρηνικά. Οι γείτονες θέλουν να αποκτήσουν και πυρηνικό σταθμό ενέργειας.

Ας τα έχουμε κατά νου αυτά, καθότι μπορεί να βρεθούμε με την πλάτη στον τοίχο και έχουμε ακόμη και υπεροπλία. Εντωμεταξύ, είδατε τι ωραία αποφάσισαν Λίβανος και Ισραήλ για τις δικές τους θαλάσσιες ζώνες. Τον πλούτο θα τον …μοιραστούν με την βοήθεια της υπερδύναμης πέραν του Ατλαντικού και πολυεθνικών του είδους. Και η συμφωνία αυτή άρεσε πολύ σε πολλούς.

Η Αναγέννηση στα σχολεία

Όσοι διαβάσατε το «Ο Ποπολάρος στη ΔΕΘ», παρατηρήσατε πως μια από τις προτάσεις πολιτικής ήταν η εισαγωγή της διδασκαλίας της Ιταλικής Αναγέννησης στα σχολεία, στο γυμνάσιο και στο λύκειο και με αρκετές ώρες εβδομαδιαίως. Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε πως δεν ισχύει το «ούνα φάτσα ούνα ράτσα», για να μην τρελαθούμε δηλαδή.

Και φυσικά, με την Αναγέννηση δεν νοείται να γίνουμε Ιταλοί, αλλά Έλληνες. Αυτοί που την δημιούργησαν, την έζησαν, την διδάσκονται διαχρονικά την Αναγέννηση, τα κάνουν διαφορετικά τα πράγματα, στις τέχνες, στο πως χτίζουν τις νέες πόλεις, στο πως κάνουν τηλεόραση… Εμείς είμαστε λίγο χωρίς μέτρο, χωρίς ρυθμό, φινέτσα. Για παράδειγμα, μετά τα κτίρια που έχτισαν οι ξένοι σε ελληνοπρεπείς ρυθμούς, εμείς χτίζουμε γυάλινους πύργους, άχρωμα και άοσμα κτίρια. Να, κάναμε καινούργιο αεροδρόμιο στην Αθήνα και είναι σαν αεροδρόμιο της Σουηδίας. Και μόνο στον πύργο ελέγχου να δίναμε χαρακτηριστικά κίονα της αρχαίας Ελλάδας, θα έλεγε κάποιος που τον πρωτοαντίκριζε, «στην Ελλάδα προσγειώθηκα». Ένα ακόμη παράδειγμα και το κλείνουμε το θέμα, γιατί δεν μας παίρνει η ώρα και ο χώρος.

Τηλεοπτικό παράδειγμα και όσοι όπως ο Ποπολάρος βλέπουν Μάστερ Σεφ, θα καταλάβουν. Πέρυσι, είχαν προσκεκλημένη την Ιταλίδα πρέσβη και οι διαγωνιζόμενοι έπρεπε να μαγειρέψουν ιταλικά φαγητά. Άρχισαν λοιπόν την αναδομημένη τρίπα, την αποδομημένη καρμπονάρα, τους πειραματισμούς… Και όταν δοκίμασε η πρέσβης, στο πυρ το εξώτερο έστειλε τους πειραματισμούς και τα αποδομημένα, λέγοντας απλά, «εντάξει, νόστιμο αυτό αλλά δεν είναι καρμπονάρα, όταν λες ότι θα φάω καρμπονάρα, ήδη στο μυαλό σου έχω τις γεύσεις της και αυτές περιμένεις να δοκιμάσεις». Και ο Ποπολάρος, τελευταία, είδε σεφ από τους καλούς να κάνει έναν εναλλακτικό γύρο, με …αγκινάρα. Ε, πίτα με αγκινάρα είναι και όχι γύρος.