Ζωή Λιαντράκη-«Δε μείναν λόγια»

Η Ζωή Λιαντράκη, μία πολυσύνθετη ερμηνεύτρια και μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους της σύγχρονης ελληνικής μουσικής που θέλει πάντα να προσφέρει κάτι διαφορετικό και επίκαιρο, παρουσιάζει το «Δε μείναν λόγια» σε ποίηση της Γιώτας Γερογιώργη και σε μουσική της Κωνσταντίας Κατσιάμπα.

Τρεις εξαιρετικοί συντελεστές του νεότερου ελληνικού τραγουδιού συναντώνται, άλλη μία φορά δισκογραφικά σε ένα τραγούδι συγκινητικό και βαθιά αληθινό καθώς επιμένει να παραμένει επίκαιρο. Σε ένα τραγούδι διαμαρτυρία κατά του πολέμου, της καταπίεσης και της βίας. Ένα τραγούδι υπέρ της ειρήνης, του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης, της αγάπης και ταυτόχρονα είναι ένας ύμνος στη ζωή και την ομορφιά της. Η Ζωή Λιαντράκη ανταποκρίνεται άριστα στην ερμηνευτική πρόκληση με εσωτερική δύναμη και αισθαντικότητα, αλλά ταυτόχρονα λυρική και συγκινητική αποδίδει με σαφή τρόπο την ατμόσφαιρα του ποιήματος.

Με το τραγούδι της αυτό, αφουγκράζεται τον ανήσυχο καιρό, τον πόλεμο που είναι δίπλα μας, τον πόλεμο που γεννά προσφυγιά και βαρβαρότητα, τους ανθρώπους που σκοτώνονται και ξεριζώνονται, τα παιδιά που θάβονται κάτω από τα ερείπια.Κυκλοφορεί ψηφιακά από την Real Music Greece και είναι διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες. Το «Δε μείναν λόγια» είναι ένα σύγχρονο τσιφτετέλι, γεμάτο συναίσθημα, με παραδοσιακό ύφος. Ευχαριστούμε θερμά για την δημιουργία και την ολοκλήρωση αυτού του καλαίσθητου music video την Mirror Production Cy και τον όμιλο Cyprus Media για την τεχνική υποστήριξη. Η επιμέλεια της σκηνοθεσίας ανήκει στην ευφάνταστη Μύρια Παρεκλησιώτου και είναι γυρισμένο εξολοκλήρου στην πολύπαθη Κύπρο και συγκεκριμένα στη Λεμεσό και Λευκωσία. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Μιχάλη Αριστείδου (οπερατέρ – μοντάζ) και στη Σχολή χορού Αντζελίνας (χορευτική ομάδα)…

Δείτε στο ΥouΤube το video clip στο  link:

Καλή Ακρόαση

Ζωή Λιαντράκη-«Δε μείναν λόγια»

Στίχοι:

Δεν έχω λόγια, μου στερέψαν,

κι ας είμαι εδώ, τόσο μακριά.

Τώρα τους γείτονες σκοτώνουν

κι αύριο για όλα θα ‘ναι αργά.

 

Δε μείναν λόγια, μόνο δάκρυα,

οι λέξεις κούφιες και κενές.

Συγνώμη που θα σου χαλάσω

την ησυχία σου…Τι φταις;

 

Μα ο πόνος γύρω μου απλώνει,

πλοκάμια βγάζει, πάει παντού.

Κραυγές μωρών, θρήνος μιας μάνας,

φόβος στα μάτια του αγοριού.

 

Ένα κοχύλι μάζεψα πάλι,

πόσο είναι όμορφη η ζωή…

Ένα λουλούδι χρώματα χίλια,

ποιος όλα τούτα μας στερεί;

Ποιος δεν αφήνει ν ‘ανασάνουν

και να ανθίσουν οι καρδιές;

πώς να το πω ,πώς να σ’ το δώσω,

οι δρόμοι βγάζουν σ ‘ερημιές

 

Ο ουρανός κρύφτηκε πάλι,

πού ν ‘το γαλάζιο που αγαπώ

Μια κορδέλα βρήκα κάτω,

ένα παπούτσι, ένα στιλό

 

Συντρίμμια γύρω μου κι εντός μου,

πού να χωρέσει ο χαλασμός.

Άνθρωποι πια χωρίς ελπίδα

κι ούτε που φαίνεται ο εχθρός.