Οι Έντς της Κομοτηνής

Οι Έντς της Κομοτηνής

Τι μου θυμίζουν, τι μου θυμίζουν, ήταν το ερώτημα που στριφογύριζε στο μυαλό του Ποπολάρου, κάθε φορά που αντίκρυζε τα δένδρα με τις βαθιές κοπές εκεί στο άγαλμα του Βενιζέλου, μέχρι που η συνήθεια των επαναλήψεων ταινιών στα κανάλια της επαρχίας της Αθήνας, του έδωσε την απάντηση. Μα είναι οι Έντς, που από την Μέση Γη και τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών, μετακόμισαν στην πόλη μας και με το πέρασμα των χρόνων «αποκοιμήθηκαν» μοιάζοντας όλο και περισσότερο με κανονικά δένδρα. Ωστόσο, αν και οι Eντ είναι ταγμένοι στη φύλαξη και προστασία των δέντρων, φαίνεται πως στην Κομοτηνή δεν τα καταφέρνουν και τόσο καλά, όσο στον κόσμο που δημιούργησε ο συγγραφέας Τόλκιν. Άλλωστε, τους λείπουν και τα Χόμπιτ για να τους εμπνεύσουν, αλλά αν και μπορούν να καούν, είναι αθάνατοι και η δύναμή τους τεράστια, ώστε μπορούν να συνθλίψουν μέχρι και βράχια. Λέτε να ξυπνήσουν μια μέρα;

Αυτό χαρακτηρίζει την πόλη στους τουρίστες

Ε, ναι, χουντικό δημιούργημα, μονολιθικό, χωρίς δάφνες καλλιτεχνικής αξίας, αλλά όπως φαίνεται και στην φωτογραφία, υπάρχει σε όλα σχεδόν τα κινητά των τουριστών, μεγάλων και μικρών σε ηλικία, που επισκέπτονται την Κομοτηνή. Άλλωστε, έχει και απλωσιά όπου μπορούν να συγκεντρωθούν και πολλοί να είναι, για μια αναμνηστική φωτογραφία. Το «σπαθί», το πιο χαρακτηριστικό τοπωνύμιο της πόλης, είναι τόπος ραντεβού, το επικαλούμαστε πάντα αναφερόμενοι στη συγκεκριμένη περιοχή και όπως και να το κάνουμε, λίγο πολύ, αυτό έχουμε να δείξουμε, αυτό χαρακτηρίζει την πόλη. Αυτό και το βαρέλι του τροχονόμου. Τώρα, αν αυτά τα δυο χαρακτηρίζουν μια πόλη, ε είναι προφανές πως δεν τα έχουμε καταφέρει και τόσο καλά. Άντε και το σουτζούκ λουκούμι… Πάντως οι Κομοτηναίοι, την χαρακτηριστική φωτογραφία της παιδικής ηλικίας, την είχαμε βγάλει στο γεφυράκι του πάρκου. Το «σπαθί» ζει και βασιλεύει, το γεφυράκι το γκρέμισαν για τα «διαστημικά» σιντριβάνια, γκρεμίζοντας και μια ισχυρή ανάμνηση μας.

Προάστιο είναι και η …Κηφισιά

«Η περιοχή μας κινδυνεύει να γίνει προάστιο της Αλεξανδρούπολης, λόγω του ότι η γειτονική πόλη γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη το τελευταίο διάστημα, όμως αυτό δεν συμβαίνει ισόρροπα σε όλη τη Θράκη», μας ενημέρωσε προεκλογικά ο Γιώργος Πεταλωτής. Εντάξει, αναπτύσσεται η Αλεξανδρούπολη, αλλά πως; Με εργοστάσια να γεμίζουν την ΒΙΠΕ της, με επενδύσεις που αυξάνουν την προστιθέμενη αξία της; Όχι βέβαια. Έχει την θάλασσα που είναι ανίκητη τουριστικά για πλούσιους Βούλγαρους και Τούρκους και μια συνεχή αστυφιλία από τον κεντρικό και βόρειο Έβρο που φέρνει κόσμο και πολύ χρήμα στην πρωτεύουσα του Έβρου. Κατά τα λοιπά, ούτε το λιμάνι της κατάφερε να αναπτύξει, εκτός και αν ανάπτυξη είναι η μεταφορά του στρατιωτικού υλικού των ΗΠΑ. Καταναλωτική ανάπτυξη γνωρίζει η Αλεξανδρούπολη, αλλά τέτοια ανάπτυξη έχει και η Κομοτηνή με τους φοιτητές. Ανάπτυξη στην βάση της παραγωγής, δεν έχει ούτε η μια ούτε η άλλη πόλη και απόδειξη τα νεκροταφεία επενδύσεων και στις δυο ΒΙΠΕ, Κομοτηνής και Αλεξανδρούπολης. Ωστόσο, τόσο η πρωτεύουσα του Έβρου όσο και η Ξάνθη, είχαν και έχουν καλύτερους αυτοδιοικητικούς, μάλλον και πολιτικούς της κεντρικής σκηνής. Και έπειτα, προάστιο είναι και η Κηφισιά, άσχημα να ζεις εκεί;

Έκανε λάθος το Χόλυγουντ;

Στην Αίγυπτο διαμαρτυρήθηκαν εντόνως, μέχρι και υπογραφές συγκεντρώνουν, εδώ στην Ανατολία που μένει Ευρώπη, τουμπεκί ψιλοκομμένο. Για την μαύρη Κλεοπάτρα του Νετφλιξ ο λόγος, άλλη μια πολιτική ορθότητα και αυτός και αν είναι αναθεωρητισμός. Και είναι απόγονος των Πτολεμαίων, δηλαδή των Μακεδόνων που ηγεμόνευσαν στην Αίγυπτο μετά τον Μέγα Αλέξανδρο. Μακεδόνων; Ε, πως και δεν βγήκαν οι Σκοπιανοί να διαμαρτυρηθούν… Και δεν είναι και δύσκολο να αποδειχθεί πως κάνει λάθος το Νετφλιξ. Επειδή δεν κάνει λάθος το …Χόλυγουντ. Και έστω και αν πέρασαν 50 χρόνια, πώς να ξεχαστεί η ταινία «Κλεοπάτρα» με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Η γνωστότερη ταινία όλων των εποχών με θέμα την Κλεοπάτρα. Η διασημότητά της οφείλεται στο υπέρογκο ποσό που κόστισε η δημιουργία της, που μεταφρασμένο στα σημερινά οικονομικά δεδομένα την κατατάσσει δεύτερη ακριβότερη ταινία που φτιάχτηκε ποτέ. Βραβεύτηκε με Όσκαρ και είχε πρωταγωνιστές τους: Ελίζαμπεθ Τέιλορ (Κλεοπάτρα), Ρεξ Χάρισον (Καίσαρ) και Ρίτσαρντ Μπάρτον (Αντώνιος). Α και αν και Χόλυγουντ, στην Τσινετσιτά της Ρώμης έγιναν τα περισσότερα γυρίσματα.

Σουβλάκια θα έχει;

Εντωμεταξύ, πλησιάζουν και τα «Ελευθέρια», με πρόγραμμα εκδηλώσεων «για όλους», χορούς, ομιλίες, συνέδριο, συναυλίες. Καλά όλα αυτά, αλλά, σουβλάκια θα έχει; Και μην πείτε πως ρίχνουμε το επίπεδο, στα πατώματα βρίσκετε τα τελευταία χρόνια. Α και μια εκδήλωση που θα μπορούσε να ενσωματωθεί στον εορτασμό, θα μπορούσε να είναι για το νέο νοσοκομείο. Τόσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν όσο ήταν στα σχέδια και στις μακέτες. Τώρα που φαίνεται να το χάνουμε, δεν πρέπει να το αναδείξουμε; Να μας πουν οι αρμόδιοι τοπικά και το ίδρυμα Νιάρχου, που βαδίζει η υπόθεση;

Από το μπακάλικο στους κοτζαμπάσηδες

Μωρέ, προς εκλογάς βαίνομεν, αλλά αλλιώς μας τα έλεγε η ταινία του 1954 «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» και αλλιώς τα βιώνουμε τελευταία. Για να γίνει βουλευτής ο Θανάσης Γκοβότσος, που δεν έγινε τελικά, μέχρι και το μπακάλικο, έστω μεγαλομπακάλικο, κόντεψε να πουλήσει ο Μελέτης, ο αδελφός της «ψηλομύτας» συζύγου του πολιτευτή. Ευτυχώς, αυτός, ο Γκοβότσος, μα είναι όνομα αυτό για βουλευτής, μετά από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες, προσγειώθηκε στην πραγματικότητα και φορτώθηκε στην πλάτη το σακί με τους μπακαλιάρους για να βγάλει τα προς το ζην. Πάντως τώρα, κάπως αλλιώς βαίνομεν προς εκλογάς. Το μπακάλικο έγινε πολυεθνικές και κυρίως κοτζαμπάσηδες και τελικά οι εκλεκτοί πολιτευμένοι πετυχαίνουν να «υπηρετήσουν» την πατρίδα.