ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ : ΜΗΝΥΜΑ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

ΜΗΝΥΜΑ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

 Μὲ τὴν ἑορτὴτῆς θείας Ἀναλήψεως ἐπισφραγίζεται ὁκύκλος τῶν ἑορτῶν τῆς ἐν σώματι ἐπίγειας παρουσίας τοῦΚυρίου. Ὃλες οἱ μεγάλες ἑορτὲς ἔχουν δύο ὕμνους. Ὁἓνας εἶναι τὸἈπολυτίκιο καὶὁἄλλος τὸ Κοντάκιο. ΤὸἈπολυτίκιο περιγράφει συνήθως τὸγεγονὸς τῆς ἑορτῆς καὶτὸὑμνεῖ, ἐνῶ τὸ κοντάκιο δίνει τὴ σημασία καὶτὴ θεολογικὴ διάστασῃ τῆς ἑορτῆς.

Ἂς πλησιάσουμε ἐπιγραμματικὰ τὸ κοντάκιο τῆς Ἀναλή­ψεως: “Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν καὶ τὰ ἐπὶ γῆς ἑνώσας τοῖς οὐρανίοις, ἀνελήφθης ἐν δόξῃ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν“. Ἡ λέξη “οἰκονομία” ἔχει διάφορες θεολογικὲς ἑρμηνεῖες στήν ἐκκλησιαστικὴ γλῶσσα. Ἐδώ ἡ λέξη σημαίνει τὸσχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἀφοῦ λοιπόν, λέει ὁ ὑμνωδὸς ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Χριστό, ὁλοκλήρωσες τὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦἀνθρώπου καὶἀφοῦ ἓνωσες τὰ ἐπίγεια μὲ τὰ οὐράνια, ἀνελήφθης ἐν δόξῃ. Πῶς ἑνώθηκαν τὰἐπίγεια μὲτὰ οὐράνια; Εἶναι συμβολικὲς ἐκφράσεις οἱ ὁποῖες σημαίνουν, ὅτι ἑνώθηκε ὁ ἄνθρωπος μὲτὸν Θεό. Αὐτὸ ἄρχισε στή γαστέρα τῆς  Παναγίας, ὅπου ἑνώθηκαν οἱ δύο φύσεις, Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου καὶ γεννήθηκε ὁ Χριστὸς ὡς Θεάνθρωπος. Καὶ ὃποιος, κατὰ συνέπεια, συσσωματώνεται μὲτὸν Χριστὸ μέσα στήν Ἐκκλησία, μετέχει ἐπίσης καὶ στήν ἀνακαινισμένη ἀπὸ τὸν Κύριό μας ἀνθρώπινη φύση.

“Οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλὰ μένων ἀδιάστατος” συνεχίζει ὁὕμνος. Ἀναλαμβάνεται, ἀλλὰ δέν χωρίζεται. Διαβεβαιώνει τοὺς μαθητὲς ΤουὁἸησοῦς: “Ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμίπάσας τάς ἡμέρας” (Ματθ. κη, 20). “Ἀλλὰ μένων ἀδιάστατος”.

Οἱ φυσικὲς διαστάσεις τοῦ χώρου καὶ τοῦ χρόνου δέν ἰσχύουν γιά τὸν Χριστό. Δέν Τὸν περιορίζουν. Εἶναι “πανταχοῦ παρών”. Καὶ δέν ἰσχύει γι’ Αὐτὸν οὔτε ἡ διάσταση τοῦχρόνου. Εἶναι “ἐχθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας”. (Ἑβρ. ιγ, 8). Γι’ Αὐτὸν δέν ὑπάρχει παρελθόν, πάρον, μέλλον παρὰἕνα αἰώνιο παρόν.

“Καὶ βοῶν τοῖς ἀγαπῶσί σε“. Δέ λέει καὶ βοῶν σὲ ὅσους ἀγαπᾶς, γιατὶἘκεῖνος ἀγαπᾶτοὺς πάντες, ἀλλὰοἱπάντες δέν Τὸν ἀγαποῦν. Καὶ Ἐκεῖνος μπορεῖ τὰ πάντα ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νά μᾶς ἀναγκάσει, νά Τὸν ἀγαπήσουμε. Λέει λοιπόν, ὁ ὕμνος: “βροντοφωνάζεις σὲ ὅσους σὲ ἀγαποῦν”: “ἐγώ εἰμί μεθ’ ὑμῶν καὶ οὐδεὶς καθ’ ὑμῶν“. Πόσο παρήγορη διαβεβαίωση! Γι’ αὐτὸ ὁ πιστὸς δέν φοβᾶται τίποτα καὶ κανένα καὶ ἐν Χριστῷ νικᾶ τὰ πάντα! Ἀμήν!