Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ : «Περί τῶν Ἱερατικῶν Κλήσεων»

Τέ­κνα ἐν Κυ­ρίῳ ἀ­γα­πητά,

Ἡ Ἱ­ε­ρά Σύ­νο­δος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας με­τά πολ­λῆς χα­ρᾶς ἐ­πι­κοι­νω­νεῖ μα­ζί σας, γιά νά σᾶς ὑ­πεν­θυ­μί­σει ὅ­τι σή­με­ρα, Κυ­ρια­κή τῆς Σταυ­ρο­προ­σκυ­νή­σε­ως, προ­βάλ­λε­ται, ὅ­λως ἰ­δι­αι­τέ­ρως, ὁ Τίμιος καί Ζωοποιός Σταυρός πρός στηριγμόν τῶν πιστῶν, καθώς καί τό σπουδαῖο θέ­μα τῶν Ἱ­ε­ρα­τι­κῶν Κλή­σε­ων, τό ὁ­ποῖ­ο ὅ­πως γνω­ρί­ζε­τε ἔ­χει με­γά­λη ση­μα­σί­α γιά τήν ζω­ή καί τήν πο­ρεί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

Κα­τά τήν πα­ροῦ­σα Κυ­ρια­κή ὑ­ψώ­νε­ται ὁ Τί­μιος καί Ζω­ο­ποι­ός Σταυ­ρός τοῦ Χρι­στοῦ καί κα­λού­με­θα νά τόν προ­σκυ­νή­σου­με. Νά ἐκ­φρά­σου­με δη­λα­δή τήν ἀ­γά­πη, τήν πί­στη, καί τήν εὐ­χα­ρι­στί­α μας πρός τόν Κύ­ριο, ὁ Ὁ­ποῖ­ος θυ­σι­ά­σθη­κε γιά τήν σω­τη­ρί­α μας.

Στό μυ­στή­ριο τοῦ Σταυ­ροῦ με­τέ­χου­με αὐ­το­βού­λως μέ τήν πί­στη, τήν με­τά­νοι­α καί τήν ἀ­γά­πη, πού ὡς ἄ­νω­θεν δω­ρή­μα­τα κα­τέρ­χον­ται ἀ­πό τόν Πα­τέ­ρα τῶν Φώ­των. Ὡς ἐκ τού­του, κά­θε πι­στός, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἐ­λεύ­θε­ρα ἀ­πο­δέ­χε­ται τήν δύ­να­μη καί τό φῶς τοῦ Σταυ­ροῦ τοῦ Χρι­στοῦ, κα­θί­στα­ται καί ὁ ἴ­διος δυ­να­τός, εἰ­ρη­νι­κός, φω­τει­νός, κοι­νω­νός Πνεύ­μα­τος Ἁ­γί­ου. Καί δι­δά­σκε­ται, ἀπό τήν κά­θε­τη δι­ά­στα­ση τοῦ Σταυ­ροῦ, νά ἀ­γα­πᾶ τόν Θε­ό καί Σω­τῆ­ρα μας, ὁ Ὁ­ποῖ­ος πρῶ­τος μᾶς ἀ­γά­πη­σε. Καί ἀ­πό τήν ὁ­ρι­ζόν­τια δι­ά­στα­ση τοῦ Σταυ­ροῦ μα­θαί­νει νά ἀ­γα­πᾶ τόν συ­νάν­θρω­πο, ἀ­κό­μη καί τόν ἐ­χθρό, ὡς εἰ­κό­να τοῦ Θε­οῦ. Ἔ­τσι θε­με­λι­ώ­νε­ται ἡ συ­ναρ­μο­γή ἀ­νά­με­σα στούς ἀν­θρώ­πους. Καί μέ τόν ἀγῶ­να νά δι­α­τη­ρή­σου­με τήν με­τα­ξύ μας ἑ­νό­τη­τα καί ἀ­γά­πη, κα­τα­νο­οῦ­με ὅ­τι ὅ­σο πιό πο­λύ βι­ώ­νου­με ὡς δῶ­ρο καί ὡς χά­ρη τό προ­νό­μιο νά συ­νυ­πάρ­χου­με μέ τόν Θε­ό καί τόν ἄν­θρω­πο, τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πο­κτᾶ νό­η­μα καί προσ­λαμ­βά­νει νέ­ες δι­α­στά­σεις ἡ ἴ­δια ἡ ὕ­παρ­ξή μας.

Ὁ Τί­μιος Σταυ­ρός εἶ­ναι ἡ Ζω­ή καί ἡ Ἀ­νά­στα­σή μας. Στήν Ἐκ­κλη­σί­α κά­θε ἁ­γι­α­στι­κή πρά­ξη καί εὐ­λο­γί­α τε­λεῖ­ται μέ τήν δύνα­μη τοῦ Σταυ­ροῦ, ὁ Ὁ­ποῖ­ος εἶ­ναι τό θυ­σι­α­στή­ριο καί ὁ Θρό­νος τοῦ Θε­οῦ, ἡ Δό­ξα καί τό ση­μεῖ­ο τῆς Πα­ρου­σί­ας Του, τό ση­μεῖ­ο κα­ταλ­λα­γῆς Θε­οῦ καί ἀν­θρώ­που.

Ἑ­πο­μέ­νως, λί­αν κα­λῶς ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας θέ­σπι­σε κα­τά τήν Κυ­ρια­κή τῆς Σταυ­ρο­προ­σκυ­νή­σε­ως νά ἀ­να­δει­κνύ­ει τό θέ­μα τῶν Ἱ­ε­ρα­τι­κῶν Κλή­σε­ων, κα­θό­τι, ὅ­πως εὔ­στο­χα ἔ­χει ἐ­πι­ση­μαν­θεῖ ἀ­πό λό­γιο Κλη­ρι­κό τῶν και­ρῶν μας: «ὁ Ἱ­ε­ρεύς δέν εἶ­ναι ἄν­θρω­πος, ἀλ­λά ἡ θυ­σί­α ἑ­νός ἀν­θρώ­που πού προ­στί­θε­ται στήν θυ­σί­α τοῦ Γολ­γο­θᾶ». Ἔ­τσι, Σταυ­ρός καί Ἱ­ε­ρω­σύ­νη συν­δέ­ον­ται καί δει­κνύ­ουν τό βά­θος τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Θε­οῦ πού φα­νε­ρώ­νε­ται μέ τήν θυ­σί­α τοῦ Ἰη­σοῦ Χρι­στοῦ.

Τί ση­μαί­νει, ὅ­μως, Ἱ­ε­ρα­τι­κή Κλή­ση; Πο­λύ σύν­το­μα θά μπο­ρού­σα­με νά ποῦ­με ὅ­τι εἶ­ναι τό κά­λε­σμα, ἡ πρό­σκλη­σις τοῦ Θε­οῦ στόν ἄν­θρω­πο, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἐ­πι­θυ­μεῖ, ἔ­χει τήν κλί­ση, τήν ἔ­φε­ση, τήν δι­ά­θε­ση νά ὑ­πη­ρε­τή­σει μέ πι­στό­τη­τα, τα­πει­νο­φρο­σύ­νη, τι­μι­ό­τη­τα, ἁ­γνό­τη­τα καί ἀ­γά­πη θυ­σι­α­στι­κή τό Ἅ­γιο Θυ­σι­α­στή­ριο, τήν Ἐκ­κλη­σί­α, τούς πι­στούς ὡς μέ­λη τοῦ Σώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ καί ἀ­δελ­φούς του ἐν Κυ­ρί­ῳ.

Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α, ἀ­πό τούς ἀ­πο­στο­λι­κούς χρό­νους, με­τα­δί­δει τό χά­ρι­σμα τῆς Ἱ­ε­ρω­σύ­νης τοῦ Χρι­στοῦ, διά τῶν Ἐ­πι­σκό­πων Της, στούς νέ­ους Κλη­ρι­κούς, οἱ ὁ­ποῖ­οι μέ τήν χει­ρο­το­νί­α τους κα­θί­σταν­ται φο­ρεῖς αὐ­τοῦ τοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ χα­ρί­σμα­τος, λει­τουρ­γοί τῶν Μυ­στη­ρί­ων, κή­ρυ­κες τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου, πα­τέ­ρες πνευ­μα­τι­κοί καί ἀ­δελ­φοί τῶν πι­στῶν, συ­νερ­γοί Θε­οῦ, δι­ά­κο­νοι τῆς σω­τη­ρί­ας τῶν ἀν­θρώ­πων.

Ὅ­μως, πέ­ραν τῆς ἀ­πο­στο­λι­κῆς δι­α­δο­χῆς, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α προ­σπα­θεῖ νά με­τα­δώ­σει στούς ποι­μέ­νες καί λει­τουρ­γούς Της καί τόν ἀ­πο­στο­λι­κό τρό­πο ζω­ῆς, δη­λα­δή τήν ἀ­πο­στο­λι­κή καί πα­τε­ρι­κή πί­στη καί δι­δα­χή· τό ἦ­θος καί τήν πνευ­μα­τι­κό­τη­τα τῶν Ἁγί­ων, τήν ἱε­ρα­τι­κή συ­νεί­δη­ση καί αὐ­το­γνω­σί­α· τό δέ­ος καί τόν σε­βα­σμό στό μυ­στή­ριο τῆς Ἱ­ε­ρω­σύ­νης, ἄ­νευ του ὁ­ποί­ου δέν μπο­ρεῖ νά ὑ­πάρ­ξει Ἐκ­κλη­σί­α καί, ἑ­πο­μέ­νως, σω­τη­ρί­α γιά τόν ἄν­θρω­πο. Κα­θό­τι, μέ τήν Ἱ­ε­ρω­σύ­νη λαμ­βά­νου­με στήν βά­πτι­σή μας τό χά­ρι­σμα τῆς θε­ϊ­κῆς υἱ­ο­θε­σί­ας καί γι­νό­μα­στε μέ­λη τοῦ Σώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ, τόν Ὁ­ποῖ­ο ἐν­δυ­ό­με­θα ὡς φῶς καί ὡς χά­ρη. Μέ τήν Ἱ­ε­ρω­σύ­νη συγ­χω­ροῦν­ται οἱ ἁ­μαρ­τί­ες μας, ἱ­ε­ρουρ­γεῖ­ται ἡ θεί­α Εὐ­χα­ρι­στί­α, ὥ­στε νά γι­νό­μα­στε σύσ­σω­μοι καί σύ­ναι­μοι Χρι­στοῦ, καί κα­τέρ­χε­ται ὁ οὐ­ρα­νός στήν γῆ ὡς πρό­γευ­ση τῆς Βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ. Ὁ Ἱ­ε­ρός Χρυ­σό­στο­μος το­νί­ζει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ὅ­τι: «τό ἔρ­γο τῆς Ἱ­ε­ρω­σύ­νης ἐπι­τε­λεῖ­ται μέν πά­νω στήν γῆ, ἐ­ξι­σώ­νε­ται ὅ­μως μέ τό ἔρ­γο τῶν ἀγ­γε­λι­κῶν Δυ­νά­με­ων».

Γι’ αὐ­τό ἄς πα­ρα­κα­λοῦ­με θερ­μά τόν Κύ­ριο νά δί­νει στήν Ἐκ­κλη­σί­α Κλη­ρι­κούς ἀ­ξί­ους τῆς ἀ­πο­στο­λῆς τους, οἱ ὁ­ποῖ­οι νά ἐμ­πνέ­ον­ται ἀ­πό τήν εὐ­αγ­γε­λι­κή καί πα­τε­ρι­κή ζω­ή καί πα­ρά­δο­ση. Τοι­ου­το­τρό­πως θά ἀ­να­ζω­πυ­ρώ­νουν τό χά­ρι­σμα τῆς Ἱ­ε­ρω­σύ­νης τους, κα­θό­τι, ὅ­πως γρά­φει ὁ Ἅ­γιος Γρη­γό­ριος ὁ Θε­ο­λό­γος, «ἡ Ἱ­ε­ρω­σύ­νη εἶ­ναι κά­θαρ­σις τοῦ νοῦ· φέρ­νει κον­τά στόν Θε­ό τόν ἄν­θρω­πο καί στόν ἄν­θρω­πο τόν Θε­ό». Οἱ ὑ­πο­ψή­φιοι Κλη­ρι­κοί μας χρει­ά­ζον­ται συμ­πα­ρά­στα­ση καί ἐ­νί­σχυ­ση. Ὡς ἐκ τού­του, οἱ πνευ­μα­τι­κοί Πα­τέ­ρες καί οἱ γο­νεῖς ἄς μή δι­στά­ζουν νά ἐν­θαρ­ρύ­νουν καί νά προ­τρέ­πουν τούς νέ­ους, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἔ­χουν ἔφε­ση γιά τήν Ἱ­ε­ρω­σύ­νη καί, βε­βαί­ως, τίς ἀ­πα­ραί­τη­τες πρός τοῦ­το προ­ϋ­πο­θέ­σεις, νά ἀ­πο­δε­χθοῦν τό κά­λε­σμα τοῦ Θε­οῦ καί νά δι­α­κο­νή­σουν ὡς Ἱ­ε­ρεῖς τήν Ἐκ­κλη­σί­α καί τόν ἀ­πο­προ­σα­να­το­λι­σμέ­νο ἄν­θρω­πο τῆς ἐ­πο­χῆς μας.

Ἀ­γα­πη­τοί, ὁ Χρι­στός με­τά τήν Ἀ­νά­στα­σή Του ὑ­πέ­βα­λε τρεῖς φο­ρές στόν Ἀ­πό­στο­λο Πέ­τρο τό ἐ­ρώ­τη­μα ἐ­άν Τόν ἀ­γα­πᾶ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό τούς ἄλ­λους Μα­θη­τές. Ὁ Πέ­τρος ἀ­πε­ρί­φρα­στα ὁ­μο­λό­γη­σε: «Ναί, Κύ­ρι­ε, σύ οἶ­δας ὅ­τι φι­λῶ σε»· καί τό­τε ὁ Κύ­ριος τοῦ ἀνέ­θε­σε τήν δι­α­ποί­μαν­ση τῶν πι­στῶν (Ἰ­ω. 21, 15 – 18). Θε­ω­ροῦ­με ὅ­τι τό ἴ­διο ἐ­ρώ­τη­μα θέ­τει ὁ Χρι­στός πρός ὅ­λους τούς Κλη­ρι­κούς τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας Του. Ἄς εὐ­χη­θοῦ­με κά­θε Ἱ­ε­ρεύς νά μπο­ρεῖ νά ἀ­πο­κρι­θεῖ ὅ­πως ὁ Πέ­τρος: «Ναί, Κύ­ρι­ε, ἐ­σύ γνω­ρί­ζεις ὅ­τι σέ ἀ­γα­πῶ». Καί ὅ­ποι­ος ἀ­γα­πᾶ ἀ­λη­θι­νά τόν Χρι­στό εἶ­ναι ἀ­δύ­να­τον νά μή ἀ­γα­πᾶ καί τούς ἀ­δελ­φούς τοῦ Χρι­στοῦ, ὁ­λό­κλη­ρη τήν Ἐκ­κλη­σί­α, ὅ­λη τήν ἀν­θρω­πό­τη­τα.

Εἴ­θε ἡ δύ­να­μις καί ἡ χά­ρις τοῦ Σταυ­ροῦ τοῦ Χρι­στοῦ νά ἐμ­πνέ­ει ὅ­λους ὅ­σοι αἰ­σθά­νον­ται τήν κλή­ση τοῦ Θε­οῦ γιά τήν Ἱε­ρω­σύ­νη, ὥ­στε νά ἀ­να­δει­χθοῦν Ἱ­ε­ρεῖς πί­στε­ως, ἀ­γά­πης καί θυ­σί­ας, ἄξιοι τῆς κλή­σε­ώς τους καί μέ συ­νεί­δη­ση ἀ­κα­τά­γνω­στη γιά νά δο­ξά­ζε­ται ὁ Θε­ός, ὁ Ὁ­ποῖ­ος δο­ξά­ζει, ἁ­γιά­ζει καί θε­ώ­νει αὐ­τούς πού Τόν δο­ξά­ζουν.

Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης ἐν Κυρίῳ

† Ὁ Ἀθηνῶν  Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος

† Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος

† Ὁ Δημητριάδος καί Ἁλμυροῦ Ἰγνάτιος

† Ὁ Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ

† Ὁ Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης Ἐφραίμ

† Ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ

† Ὁ Σύρου, Τήνου, Ἄνδρου, Κέας, Μήλου, Δήλου καί Μυκόνου Δωρόθεος

† Ὁ Γρεβενῶν Δαβίδ

† Ὁ Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς Ἰουστῖνος

† Ὁ Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου Στέφανος

† Ὁ Σισανίου καί Σιατίστης Ἀθανάσιος

† Ὁ Λήμνου καί Ἁγίου Εὐστρατίου Ἱερόθεος

† Ὁ Θεσσαλονίκης Φιλόθεος

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς

Ἀρχιμ. Ἰωάννης Καραμούζης