O λύκος κι αν εγέρασε…
O λύκος κι αν εγέρασε…
Τώρα εσείς να έχετε κατά νου τις προεκλογικές υποσχέσεις και την ίδια ώρα να ξέρετε πως έχουμε δανειστεί κοντά στα 50 δις, άλλα τόσα είναι το έλλειμα συναλλαγών, η χώρα χρωστά πάνω από 400 δις. Α, έχουμε όμως απογείωση επενδύσεων, με λεφτά από Ελλάδα με τα οποία «ξένοι» αγοράζουν ελληνικές επιχειρήσεις, δεν στήνουν καινούριες. Στην δε περίπτωση του ΔΕΔΔΗΕ, υπάρχει και ρήτρα 8% ετήσιου κέρδους, λες και αγόρασαν ομόλογο. Με αυτή την κατάσταση της χώρας και με την ΕΕ να ζητά, μετά τον κορώνα, πάλι δημοσιονομική πειθαρχεία, εδώ εμείς θα δούμε αυξήσεις στα μισθά, θα αυγατίσουν τα εισοδήματα μας, θα, θα, θα… Σε μια άλλη εποχή, μας έλεγα, για ακόμη καλύτερες ημέρες… Τότε που θριάμβευε ο δικομματισμός και ο οποίος πάει να στηθεί και πάλι, για να έχουμε την κανονικότητα του «μια σου και μια μου». Α και να υπάρχει και μια Αριστερά, είτε σαν αποπαίδι είτε με μορφή «κομμουνιστική», μοναδικό απομεινάρι στην ΕΕ. Όπως μοναδικό είναι το πολιτικό «μια σου και μια μου».
Ενώ τώρα με τον φράχτη…
Επ, τι έχουμε εδώ… αστυνομικοί (συνοριοφύλακες) τουλάχιστον από τον Οκτώβριο του 2022 έρχονταν σε επαφή με κυκλώματα που δρουν σε γειτονική χώρα, φέρονται να προέβαιναν σε πράξεις ή παραλείψεις που αποσκοπούσαν στη διευκόλυνση εισόδου στη χώρα μας πολιτών τρίτων χωρών. Στον Έβρο… εκεί που χτίζουμε τον φράχτη, για τον οποίο ο Ποπολάρος έχει γράψει ότι τον κάνουμε για να πληρώνουν …εισιτήριο οι λαθρομετανάστες. Και δεν είναι και τόσο απλά όπως ακούγονται τα πράγματα, το θέμα όμως είναι πόσο θα φτάσουμε κοντά στην αλήθεια. Εκτός αν και πάλι, το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο… Εκτός και αν, για αυτό τον λόγο τον κάνουμε τον φράχτη, να μην έχουν την παραμικρή επικοινωνία οι από έξω με τους από μέσα. Εδώ κολλάει το μασάει η κατσίκα ταραμά; Μωρέ, μασάει και φτύνει και τα κουκούτσια…
Την ελπίδα πάντως, την ξέχασαν
Από όλα όσα όμορφα ανέφερε η ανακοίνωση της «Κοινωνίας Πολιτών» πως συμβολίζουν τα χρώματα στο νέο της λογότυπο, λείπει αυτό της ελπίδας, ο κύριος συμβολισμός του πράσινου χρώματος. Μάλλον γιατί, δεν υπάρχει ελπίδα για να πάει ο δήμος, η πόλη, στο καλύτερο. Και έπειτα, δεν είναι και τόσο πρασινάκι το χρώμα στο λογότυπο, περισσότερο σε λαχανί φέρνει. Σπουδαία τα λάχανα… Όσο για τα πρόσωπα στο λογότυπο, σε μάσκες του θεάτρου παραπέμπουν. Και ως γνωστόν, στο αρχαίο Ελληνικό Θέατρο συναντάμε τη μάσκα ως χρηστικό εργαλείο, που παρέχει τη δυνατότητα στους ηθοποιούς να υποδύονται πολλούς ρόλους, εξυπηρετώντας με αυτό τον τρόπο την θεατρική οικονομία. Επιπλέον, οι μάσκες της τραγωδίας διαφοροποιούνταν από εκείνες της κωμωδίας, που κατασκευάζονταν σκόπιμα υπερβολικές και με γκροτέσκα χαρακτηριστικά για να αναδεικνύεται το κωμικό στοιχείο. Εντωμεταξύ, πιο πολιτικά ορθή ανακοίνωση, «πεθαίνεις».
Δυνατά θα χτυπάμε το κεφάλι μας;
Πάντως, ο Γραβάνης δείχνει να το παλεύει και μάλιστα …δυνατά. Προγραμματικά την κάνει την αντιπολίτευση. Ωστόσο, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει. Όχι, η παροιμία δεν αφορά στον επικεφαλής, για άλλους χτυπούν πολιτικά (κομματικά) τα τέλια. Όσο για το λογότυπο της δικής του παράταξης, το «Δυνατά» το πέτυχε, το υπόλοιπο, γιατί δεν το άλλαξε; Τουλάχιστον, ας το συνέχιζε λεκτικά, ρωτώντας τους δημότες, «Θα το χτυπάμε και πάλι δυνατά, το κεφάλι μας στον τοίχο;». Ε, σε αυτή την περίπτωση, εννιά λέξεις θα είχαν μεγαλύτερη αξία από χίλιες εικόνες.
Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου
Και αίφνης… εκεί που είμαστε χωρίς κυβέρνηση, αυτή των καθηγητάδων δεν μετράει, και χωρίς βουλή, με βούλευμα αθώα τα στελέχη της Νοβάρτις για πληρωμή πολιτικών, όταν στις ΗΠΑ η ίδια εταιρεία πλήρωσε 345 εκατομμύρια δολάρια για τις μίζες στην Ελλάδα. Έμειναν οι γιατροί που τα πήραν και σιγά μην γίνει κάτι για αυτούς. Έτσι, πριν καμμιά 20 χρόνια πριν, μια άλλη πολυεθνική είχε πληρώσει κάτι εκατοντάδες εκατομμύρια, πάλι στις ΗΠΑ, γιατί είχε λαδώσει γιατρούς για να μπει στην ελληνική αγορά. Και τότε είχαν μείνει απέξω πολιτικά πρόσωπα, χωρίς συνέχεια. Όπως τότε έτσι και τώρα. Η κάλπη μίλησε, η δικαιοσύνη μίλησε, πάμε παρακάτω.
Βίοι παράλληλοι (εκλογικά) των ΜΜΕ
Ο Ερντογάν, νίκησε στις εκλογές γιατί είχε όλα τα ΜΜΕ δικά του και οι άλλοι δεν ακούγονταν. Και αυτό το λένε τα δημοσιογράφα των ΜΜΕ της επαρχίας της Αθήνας. Καλά, δεν το πιστεύουν, αλλά το λένε. Όπως άλλωστε λένε τόσα και τόσα χωρίς να τα πιστεύουν. Απλά, ποτέ άλλοτε η δημοσιογραφία στην Ελλάδα, δεν ταυτιζόταν τόσο απόλυτα με το «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» και με το «ότι θέλει το αφεντικό». Ωστόσο, αν είναι να δώσουμε ένα παραλληλισμό στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις, σε Ελλάδα και Τουρκία, να πούμε πως ο Κιλιντζάρογλου έκανε τα πάντα για να νικήσει ο Ερντογάν.
Για πότε και υποψήφια δήμαρχος;
Και επειδή όπως φαίνεται, μαζί με τις εθνικές εκλογές, τοπικά τουλάχιστον πήραν φωτιά και οι επερχόμενες δημοτικές, μήπως ήρθε η ώρα να δούμε γυναίκα υποψήφια δήμαρχο; Μια χαρά τα πήγαινε η Ασπασία Ζορμπαλά στην ταινία «Η κυρία Δήμαρχος», του 1960, μέχρι που την έριξαν με μπαμπεσιά. Όσο για το σύνθημα της, όλο νόημα «όποιος έχει μάτια βλέπει και όποιος έχει μυαλά ψηφίζει», αποδίδει απόλυτα ταιριαστά την φωτογραφία από τον προεκλογικό της αγώνα.
