Οι φτερωτοί καλοκαιρινοί επισκέπτες στον Έβρο

Η Εταιρεία Προστασίας Βιοποικιλότητας Θράκης, μας ενημερώνει για τους ιπτάμενους επισκέπτες που έρχονται κάθε καλοκαίρι στον Έβρο, από την Αφρική και γενικά από νοτιότερες περιοχές. Μιλάμε κυρίως για διάφορα μικρά μεταναστευτικά πουλιά, που επίσημα λέγονται “στρουθιόμορφα” και πιο απλά “μικρόπουλα”.

Μπορείτε να τα δείτε στις παρακάτω φωτογραφίες και ίσως μπορέσετε και εσείς να τα ξεχωρίσετε και να τα αναγνωρίσετε ανάμεσα σε δένδρα και θάμνους:

Τρυγόνι / Streptopelia turtur

Ξεχωρίζει για τις λεπτές, ασπρόμαυρες ραβδώσεις στο λαιμό αλλά τη φήμη του την οφείλει στη φωνή του. Μια σειρά από δισύλλαβα σταθερά καλέσματα που οι άνθρωποι τα ακούμε ως τουρ-τουρ. Από εκεί προέρχεται και η λαϊκή του ονομασία “τουρτούρα”. Το τρυγόνι αναζητάει την τροφή του σχεδόν αποκλειστικά στο έδαφος και προτιμάει τους σπόρους δημητριακών ή τα σπέρματα κωνοφόρων, ενώ δεν θα πει όχι και σε μερικά μούρα ή μανιτάρια. Κυκλοφορεί σε ανοιχτές και όχι ιδιαίτερα δασώδεις περιοχές και αγαπάει το καλοκαίρι περισσότερο από όλους μας αφού μπορεί να παραμείνει σε φόρμα και δραστήριο ακόμα και σε θερμοκρασίες άνω των 45°C που όλοι οι υπόλοιποι παραδίδουμε τα όπλα.

Ποταμοσφυριχτής / Charadrius dubius

Όπως εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς αγαπάει τα ποτάμια και… σφυρίζει. Αν, μάλιστα, καταφέρετε να τον ξεχωρίσετε ανάμεσα στα βότσαλα της όχθης του ποταμού, είστε αετομάτηδες! Κι αυτό γιατί τα χρώματά του ταιριάζουν με τα βότσαλα. Ο ποταμοσφυριχτής είναι εντομοφάγος, τρέφεται κυρίως με σκαθάρια, μύγες, μυρμήγκια και αράχνες. Από το μενού των ποταμών επιλέγει συνήθως γκουρμέ είδη όπως γαρίδες του γλυκού νερού ή μύδια. Στήνει τις φωλιές του ανάμεσα στα βότσαλα στις όχθες των ποταμών και αν τον πετύχετε πρέπει να είστε ιδιαίτερα προσεκτικοί. Γιατί ο ενήλικος γονιός όταν σας δει, θα ξεκινήσει ένα τρελό περπάτημα παραπλάνησης για να σας οδηγήσει μακριά από τη φωλιά. Σε αυτήν την περίπτωση, καλύτερα να απομακρυνθείτε για να μην αγχώνονται τα πουλιά.

Λιοστριτσίδα / Hippolais olivetorum

Η ανατολίτισσα επισκέπτρια των χαμηλών λόφων και των θαμνότοπων της Θράκης που αγαπάει τις ελιές. Σπάνιο είδος, καθώς έχει την ανατολική του κατανομή στην περιοχή μας και έτσι προκαλεί το ενδιαφέρον πολλών birdwatchers από όλο τον κόσμο. Δεν είναι εύκολο να τη διακρίνει κανείς καθώς τα χρώματά της ταιριάζουν με τους τόνους και τις σκιές του φυλλώματος της ελιάς. Συνήθως την αναγνωρίζουμε από το χαρακτηριστικό, επίμονο τραγούδι της. Φωλιάζει στους ελαιώνες και φτιάχνει τη χορτάρινη φωλιά της στα χαμηλά των κορμών – αλλά πάντα καλά προφυλαγμένη. Τρέφεται με διάφορα έντομα όπως γρύλοι και ακρίδες αλλά και καρπούς.

Συκοφάγος / Oriolus oriolus

Τρέφεται με σύκα αλλά όχι αποκλειστικά. Το τραγούδι του μοιάζει με φλάουτο και ξεχωρίζει αμέσως. Είναι τόσο χαρακτηριστικό, που λέγεται ότι η αγγλική του ονομασία (oriole) συμβολίζει ακριβώς τον ήχο του κελαηδήματός του αφού ακούγεται κάπως σαν o-ri-ole. Στη χώρα μας συχνάζει σε δάση φυλλοβόλων και κωνοφόρων και σε μικρότερα άλση ή περιοχές με διάσπαρτα δέντρα. Γενικά ξέρει καλά να κρύβεται στα δέντρα και τα φυλλώματα αλλά αν είσαι τυχερός και τον πετύχεις, μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις αν είναι αρσενικός ή θηλυκό, καθώς διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους στα χρώματα.

Χαλκοκουρούνα / Coracias garrulus

Μπορεί κανείς να τις διακρίνει επάνω στα σύρματα του ηλεκτρικού ρεύματος χάρη στο εξωτικό πράσινο – μπλε χρώμα τους. Θεωρούνται τα καλοκαιρινά κοσμήματα της θρακικής φύσης. Λέγεται ότι ο πρώτος που εντόπισε το ξεχωριστό αυτό είδος ήταν ο Αριστοτέλης όταν αναφέρθηκε στα τρία είδη κοράκων γράφοντας: «…κολοιών δ’ εστίν είδη τρία, έν μεν οκορακίας…». Οι Χαλκοκουρούνες τρέφονται βασικά με έντομα, ενώ κάποιες φορές δοκιμάζουν και σταφύλια και σύκα. Για να βρει τροφή, επιβλέπει τον χώρο από κάποιο ύψωμα και μόλις εντοπίσει το θήραμα, ορμάει γρήγορα και το αρπάζει για να επιστρέψει αμέσως στη θέση από όπου ξεκίνησε.

Τσαλαπετεινός / Upupa epops

Ένα εντυπωσιακό πουλί που έχει δεθεί με πολλούς μύθους. Σε πολλές χώρες της Ευρώπης το θεωρούσαν κλέφτη, ενώ στην Σκανδιναβία ήταν μέχρι και αιτία εκκίνησης πολέμου! Στο Μεσαίωνα το θεωρούσαν κακό πουλί που συνδεόταν με τον κάτω κόσμο. Στην Ελλάδα τον βρίσκουμε σε ελαιώνες, αμπελώνες, λιβάδια και δάση αλλά και σε άλση, αγρούς και κήπους. Χάρη στο χρωματιστό λοφίο του, είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες και εύκολα αναγνωρίσιμος. Μάλιστα το λοφίο αυτό όταν το σηκώνει, δεν είναι για να απειλήσει, αλλά γιατί ο ίδιος νοιώθει απειλή ή φόβο.