«Πνεύμα και ηθική» της τιβι

«Πνεύμα και ηθική» της τιβι

Μια από τις ατάκες που έχουν μείνει στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, στην ταινία «Η ωραία των Αθηνών», ανήκει στον αξεπέραστο Βασίλη Αυλωνίτη. Το «Πνεύμα και ηθική» αφορούσε στον σύλλογο που είχε ιδρύσει ο Ζάχος προκείμενου να κληρονομήσει έναν πλούσιο συγγενή του. Τζάμπα πνεύμα και ηθική, κάτι ανάλογο που συμβαίνει με τα κανάλια των κοτζαμπάσηδων. Επτά είναι συν η «αμαρτωλή ΕΡΤ, σε μια χώρα σε συνεχή χρεοκοπία με αναιμική οικονομία και μόλις 10 εκατομμύρια πληθυσμό. Δεν βγαίνουν οι αριθμοί, καθότι τα κανάλια ζουν από την διαφήμιση. Και όμως, στα ελληνικά κανάλια, διαφημίζονται οι επιχειρήσεις των κοτζαμπάσηδων ενέργειας, στοιχηματικές, ιντερνετικών πωλήσεων, οι τράπεζες τους, κρατικές εταιρείες, καθώς και εταιρείες που ομοειδείς τους δεν διαφημίζονται πουθενά στον κόσμο, ενώ ρέει και το ευρωπαϊκό χρήμα. Γυρνάει το χρήμα, πλένεται, ξεπλένεται, όλοι ευτυχείς. Η κυβέρνηση πληρώνει τις εισφορές δημοσιογράφων τα κανάλια δεν πληρώνουν στο κράτος για να εκπέμπουν, όλοι τους ευτυχείς. Και που πάει ένα μεγάλο μέρος της διαφήμισης; Σε ποιοτικό πρόγραμμα, σε εκπαιδευτικό, σε αληθινή ενημέρωση, σε πραγματική ψυχαγωγία; Τι λέτε καλέ… Να πληρωθούν οι γκόμενοι και οι γκόμενες, να τα πάρουν οι προάγοντες την «ηθική» του αρσενικού και θηλυκού ζιγκολό, να λένε αυτά που πρέπει οι δημοσιογράφοι, όλοι τους ευτυχείς. Αν δεν είναι αυτό η ακριβής αποτύπωση του «Πνεύμα και ηθική», τι άλλο. Τουλάχιστον στην ταινία, ο «ηθικός» την πατάει στο τέλος, στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, είναι που διαπρέπουν οι του «πνεύματος» και της «ηθικής». Και όλοι τους ευτυχείς.

Ξέρει το αφεντικό…

Οι άλλοι, σκάβουν βαθιά στη γη να βρουν πλούτο, χρυσό, διαμάντια, άλλα πολύτιμα ορυκτά, εμείς τα έχουμε έτοιμα επί της γης, αλλά του πεταμού… Ο λόγος για μόνο δυο από όσα παράγει η ελληνική γη, τις ελιές και το λάδι. Κατέληξαν και τα δυο σε πολυεθνικές και τα πληρώνουμε χρυσάφι. Ξέρετε γιατί; Γιατί όποιος έχει χίλια δένδρα ελιές, νομίζει πως είναι μέγας επιχειρηματίας και μάνατζερ, ενώ δεν κατέχει μία. Για αυτό άλλωστε κατά διαόλου πάνε και πολλές άλλες επιχειρήσεις στη χώρα μας. Γιατί το αφεντικό, τα ξέρει όλα. Ενώ, τουλάχιστον στον τομέα του λαδιού και της ελιάς, αν πλήρωναν αδρά αληθινούς μάνατζερ και έκαναν, μεταξύ τους, σοβαρές επιχειρήσεις, θα έτρωγαν με χρυσά κουτάλια. Το «πρόβλημα» είναι πως θα έτρωγε και ο υπάλληλος και αυτό στην Ελλάδα δεν συγχωρείται. Πως είναι δυνατόν υπάλληλος να βγάζει πολλά, ακόμα και αν κάνει πλούσιο το αφεντικό… Για αυτό, ακόμη «δέρνουμε» τα ελαιόδεντρα για να μαζέψουμε τις ελιές και πουλάμε χύμα το λάδι στην Ιταλία. Και το καλύτερο…, στην εποχή των παχυλών επιδοτήσεων, μόλις έπεφτε το χρήμα, το αφεντικό αγόραζε αυτοκίνητο με το αστέρι, καθώς έτσι …ανέβαινε κοινωνικά, αλλά έπεφτε επιχειρηματικά.

Τι έχουμε εδώ;

Πέρασε στα ψιλά των ειδήσεων ή και καθόλου, αλλά η είδηση είναι πολύ σημαντική. Ο πρώην βουλευτής των Δημοκρατικών και στη συνέχεια ανεξάρτητος υποψήφιος για την προεδρία Ρόμπερτ Φ. Κένεντι Τζούνιορ ανακοίνωσε ότι αναστέλλει την υποψηφιότητα και υποστηρίζει τον Ντόναλντ Τραμπ στην κούρσα για την κατάκτηση του Λευκού Οίκου. Απίστευτο; Και όμως, δείτε κάτι ενδεικτικό της απόφασης του, μια δήλωση του αμέσως μετά την κοινή του εμφάνιση με τον Τραμπ. «Είμαι οικολόγος της παλιάς σχολής, λάτρης και προστάτης της φύσης. Οι Δημοκρατικοί έχουν εμμονή με την καταμέτρηση του CO2, ενώ παραμελούν επείγοντα ζητήματα όπως τα χημικά στα τρόφιμα, το έδαφος και το νερό μας. Κατά ειρωνικό τρόπο, πολλές περιβαλλοντικές πολιτικές με κίνητρα άνθρακα βλάπτουν πραγματικά το περιβάλλον. Ο υπεράκτιος άνεμος βλάπτει τα θαλάσσια ζώα, ιδιαίτερα τις φάλαινες. Η εξόρυξη λιθίου, κολτράν, ασημιού, χαλκού, σπάνιων γαιών κ.λπ. για την κατασκευή μπαταριών αποτελεί σπατάλη σε τεράστια οικοσυστήματα. Διαπίστωσα προς έκπληξή μου ότι πολλοί άνθρωποι στην ομάδα Τραμπ, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Προέδρου Τραμπ, ενδιαφέρονται για τα ίδια περιβαλλοντικά ζητήματα. Επιπλέον, αυτά τα ζητήματα μπορούν να βοηθήσουν στην ενοποίηση του έθνους μας επειδή σχεδόν όλοι θέλουν καθαρό αέρα, νερό , τροφή και χώμα. Σχεδόν όλοι εκτιμούν τα ακμάζοντα οικοσυστήματα και την άγρια ​​ζωή. Το περιβάλλον ήταν ένα ενοποιητικό ζήτημα στη δεκαετία του 1960, υποστηριζόμενο από Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους. Δεσμεύομαι να αναβιώσω αυτή τη συναίνεση στην επόμενη κυβέρνηση Τραμπ». Αυτά τα ακούσατε να τα λέει κάποιος Έλλην πολιτικός ή άλλος ευρωπαίος; Και είναι λάθος όσα λέει ο Ρόμπερτ Φ. Κένεντι; Καλά, αφήστε, τώρα έχουμε την πράσινη μετάβαση…, την μάχη κατά του CO2, το οποίο για χιλιάδες χρόνια είναι και θα είναι, το 0,04 της ατμόσφαιρας.

Και τα μυαλά στα κάγκελα

Καφέ δεν θα πίνουμε όταν οδηγούμε, ούτε θα καπνίζουμε, για να έχουμε και τα δυο χέρια στο τιμόνι. Μπορούμε όμως να κρεμάμε το χέρι έξω από το παράθυρο, για κρατάμε την πόρτα μην ανοίξει, να βγάζουμε το χέρι και να πιάνουμε την οροφή του αυτοκινήτου μην και την πάρει ο αέρας, να παίζουμε κομπολόι μετρώντας τους καημούς και τους αναστεναγμούς. Και ας το πείτε σεξιστικό, να απλώνουμε το χέρι δεξιά στην συνοδηγό…, άλλωστε χαμηλά είναι δεν θα το δει το όργανο της οδηγικής τάξης. Ανακεφαλαιώνουμε, τα χέρια στο τιμόνι και τα μυαλά στα κάγκελα. Τουλάχιστον, να μουντζώνουμε θα επιτρέπεται;

Λείπει ο Μάρτης από την σαρακοστή;

Δεν λείπει και το σημερινό ντοκουμέντο που παρουσιάζει για πρώτη φορά ο Ποπολάρος, αποδεικνύει πως ήταν πάντα παρόν στα μεγάλα γεγονότα. Τότε που γεννήθηκε, λέμε τώρα, ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα. Και μάλιστα, του είχε ζητηθεί να συμβάλει στη συγγραφή της διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη. Δυστυχώς, με το που έγραψε το πρώτο άρθρο, του πήραν το στυλό από τα χέρια. Είχε γράψει, «Δεν θα πρέπει να συμμετέχουν στη κομματική οργάνωση οι αιρετοί στην Αυτοδιοίκηση, στην Βουλή, οι διορισμένοι στην Κυβέρνηση και κάθε μετακλητός που αναλαμβάνει θέση εξουσίας, στην Κυβέρνηση ή στην Δημόσια Διοίκηση».  Δεν πέρασε και από τότε, διαχρονικά, ταυτίστηκε το κόμμα με την κυβέρνηση, ενίοτε και με το κράτος. Έκτοτε, ποτέ ο Ποπολάρος δεν μίλησε για εκείνη την ημέρα, εκτός από σήμερα. Και την φωτογραφία, την έκανε κάδρο, έτσι να την βλέπει και να μονολογεί, «Αχ, πού ‘σαι, νιότη, πού δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!».