Ποιος είναι ο Ξανθιώτης ηθοποιός Γιλμάζ Χουσμέν που φέτος τον απολαμβάνουμε στη “Μάγισσα”

Ο 25χρονος Γιλμάζ Χουσμέν που ενσαρκώνει τον Φρίξο, τον σιδηρουργό του πύργου, κολλητό φίλο της Θεοφανούς (Έλλη Τρίγγου), με την οποία καταστρώνουν συχνά σχέδια για να αποκαλύψουν την αλήθεια στην επιτυχημένη σειρά του ΑΝΤ1, «Η Μάγισσα», έχει αποκτήσει ήδη το δικό του φανατικό κοινό. Το όνομα του σημαίνει αλύγιστος κσι  αγαπά πολύ το χιούμορ στη ζωή ή μάλλον καλύτερα βρίσκει πως είναι ο μοναδικός τρόπος για να αγαπήσει την ίδια τη ζωή.

Ο νεαρός ηθοποιός Γιλμάζ Χουσμέν, μπήκε πρώτος στο Εθνικό Θέατρο και έγινε ο πρώτος μουσουλμάνος απόφοιτός του. Πήρε ο βάπτισμα του πυρός στο «Εθνικό Ντεφιλέ» του Φεστιβάλ Αθηνών κι έπαιξε  στο «Συμφορά από το πολύ μυαλό”

Όπως διαβάζουμε στο Lifo, όπου κι έδωσε παλαιότερα συντέντευξη, μέχρι τα 15 του, όταν αποφάσισε να μπει σε μια ερασιτεχνική ομάδα θεάτρου, ο Ξανθιώτης  ηθοποιός Γιλμάζ Χουσμέν δεν είχε δει θέατρο.

Στην συνέντευξή του ανέφερε:

– Μεγάλωσες στην Ξάνθη και θέλω να γυρίσουμε πίσω για να μου πεις πότε κατάλαβες ότι θέλεις να ασχοληθείς με το θέατρο.

Νομίζω ήμουν στην εφηβεία όταν συνέβη. Γεννήθηκα στην Αθήνα και με τη μητέρα μου μετακομίσαμε στην Ξάνθη, εκεί μεγάλωσα από πέντε χρονών. Από τα Πατήσια βρεθήκαμε σε ένα μέρος πιο μικρό και πιο οικείο. Οι γονείς μου γεννήθηκαν και αυτοί στην Ελλάδα, έχουμε τουρκικά επίθετα, είναι το μόνο που με διαφοροποιεί. Στην Ξάνθη συνυπάρχουν δυο πολιτισμοί εδώ και πολλά χρόνια και υπάρχει και μια ενσωμάτωση, φαίνεται άλλωστε όταν γιορτάζουμε από κοινού τις μεγάλες γιορτές, αλλά με το ζήτημα «θρησκεία» δεν είχαμε μεγάλη σχέση, δεν είχαμε ποτέ θέματα.

Νομίζω στάθηκα πολύ τυχερός γιατί και σήμερα ένα παιδί στην επαρχία αν θέλει να κάνει θέατρο δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες με ένα παιδί στην Αθήνα. Για μένα υπήρξε ένας άνθρωπος που είχε ένα εργαστήριο, και όταν είδε τη σχολική παράσταση στην οποία έπαιζα με ενθάρρυνε. Εκεί πήρα μια πρώτη μυρωδιά για το τι μπορεί να σημαίνει θέατρο.

— Κατάφερες όμως και μπήκες πρώτος στη σχολή του Εθνικού. Το σπίτι σε υποστήριξε; 

Πολύ, η μητέρα μου με στηρίζει πολύ. Σκέφτομαι πως παρόλο που είχαμε περιορισμένη πρόσβαση στο θέατρο, βλέπαμε πολλή τηλεόραση. Εγώ ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε με τις «Σαββατογεννημένες» και το «Πάρα Πέντε» και μέσα από αυτές τις σειρές έπαιρνες μια ιδέα της δουλειάς. Έμαθα ότι υπάρχει Εθνικό και Κρατικό Θέατρο, αλλά είναι πολύ δύσκολο να μπεις. Πήγα στο Κρατικό, κόπηκα στη δεύτερη φάση, αλλά στο Εθνικό μπήκα πρώτος.

— Οπότε δραματική σχολή και Αθήνα έρχονται μαζί, άλλο περιβάλλον και η εμπειρία της μεγάλης πόλης.

Η σχολή είχε καταπληκτικό περιβάλλον. Κανένας δεν νοιάζεται –και αυτό είναι ωραίο– ούτε τι πιστεύεις ούτε ποιο επίθετο έχεις. Στην Ξάνθη, άλλωστε, δεν σήμαινε τίποτα. Όταν ήρθα στην Αθήνα, κατάλαβα ότι αυτό το πράγμα κάτι μπορεί να σημαίνει για ανθρώπους που δεν είχαν σχέση με τη δουλειά μου. Και ότι το χρώμα, που είναι κάτι που φαίνεται, δεν είναι σαν τα πιστεύω μας ή τη θρησκεία, είχε σημασία. Δεν ξέρω τι θα σήμαινε αν ήμουν πιο σκούρος, για παράδειγμα. Είναι διαφορετικό στην Αθήνα να σε λένε Τζέιμς από το να σε λένε Αλί ή Μοχάμετ, αυτό δεν θέλει φιλοσοφία να το καταλάβεις. Όταν συστήνεσαι ως Γιλμάζ, βλέπεις στα μάτια των άλλων διαφορετικό ενδιαφέρον. Εμένα με προστατεύει το ότι δεν έχω προφορά, είμαι παιδί του ελληνικού σχολείου, αυτή είναι η γλώσσα μου, εδώ είναι η πατρίδα μου, δεν είμαι τόσο μελαμψός, πράγμα που θα ήταν ίσως μια άλλη πίστα.

Μόλις βγήκαμε εμείς σταμάτησαν όλα. Βγαίνεις με πολλά όνειρα, οτιδήποτε και αν σπουδάσεις, αλλά ο κόσμος του θεάτρου δεν υπήρχε, το επάγγελμα δεν υπήρχε, ήταν σαν να ονειρεύεσαι να καθαρίζεις σύννεφα. Αυτό συνέβη. Και πέρασε η πανδημία, όπως για όλους, με μουσική, με φαγητό, με διάβασμα, έργα που δεν είχα προλάβει στη σχολή να διαβάσω, Νέτφλιξ και άγιος ο θεός.

Οι πιο τυχεροί δεν είχαμε οικογενειακές υποχρεώσεις ώστε να επιβαρύνεται το σύστημα ακόμα περισσότερο. Νομίζω το μέγεθος της βλάβης στο επάγγελμά μας φαίνεται από το γεγονός ότι άνθρωποι που τέλειωσαν τη σχολή στην πανδημία και άνθρωποι που είναι είκοσι και τριάντα χρόνια στο επάγγελμα βρέθηκαν στην ίδια θέση, με την ίδια ανασφάλεια.

— Εσύ βρήκες γρήγορα δουλειά;

Όχι αμέσως, αλλά σχετικά νωρίς. Είχαν ακυρωθεί και πολλά πράγματα, έκανα το «Εθνικό Ντεφιλέ» και μετά συνεχίστηκαν οι πρόβες με τον κ. Λιβαθινό.

— Φοβήθηκες ότι μπαίνεις σε ένα επάγγελμα με ανασφάλεια και ανεργία;

Και αυτό είναι ένα από τα πράγματα που ανακαλύπτω τώρα. Έχω σταθεί τυχερός, αλλά το πρώτο διάστημα, όταν βγήκα από τη σχολή και δεν βρήκα κατευθείαν δουλειά, με ζώσαν τα φίδια. Μετά, με τον καιρό, καταλαβαίνεις ότι θα υπάρχουν περίοδοι που μπορεί να μην έχεις τίποτα, όπως και το να είσαι σε μια δουλειά και να σκέφτεσαι ποια θα είναι η επόμενη. Ένα ρίσκο είναι, το οποίο οι περισσότεροι το ξέρουν πριν το πάρουν.

— Το ξέρουν;

Ναι, νομίζω. Είναι από τα πράγματα που αναφέρει πιο συχνά ο περίγυρος για το επάγγελμα του θεάτρου. Ακόμα και αν το σπίτι σου σε υποστηρίζει, ξέρεις ότι είναι επάγγελμα επισφαλές. Αλλά δεν το κάνεις για λεφτά, δεν το κάνεις για την ασφάλεια, το κάνεις γιατί είσαι 23 και έχεις όνειρα και σου αρέσει η ίδια η αδρεναλίνη που υπάρχει και στην παράσταση, που είναι κάθε μέρα ένας άλλος, ζωντανός οργανισμός, και έχεις απέναντί σου ένα άλλο κοινό που δεν έχει ποτέ την ίδια αντίδραση.

— Πιστεύεις ότι μια σχολή εφοδιάζει καλά έναν σπουδαστή να βγει στο επάγγελμα;

Μια σχολή, όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, την κάνουν οι καθηγητές. Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι που την εκπαίδευση θα τη συνδέσουν με την πιθανότητα της επαγγελματικής σου ζωής και κάποιοι που δεν θα το κάνουν. Είναι άλλο να ακούσεις ότι αυτό θα το χρησιμοποιήσεις και στη δουλειά, ας πούμε η επανάληψη για την οποία μιλήσαμε προηγουμένως είναι κάτι που ακούς συχνά στη σχολή, τι σημαίνει και πώς κρατάς ένα στάνταρ υψηλό. Νομίζω ότι μια σχολή είναι καλή αν έχει ένα καλό πρόγραμμα σπουδών που προσαρμόζεται αλλά δεν αλλάζει ριζικά όταν αλλάζει ένας διευθυντής. Και φυσικά ξέρουμε όλοι ότι υπάρχουν πολλές σχολές, υπερβολικά πολλές.

Για μένα οι σπουδές θα έπρεπε να είναι ανώτατες, να είναι τετραετείς, να είναι «δύσκολες», για να μπορούμε και όσοι τις διαλέγουμε να έχουμε εφόδια και να βλέπουμε το επάγγελμα σοβαρά, και να μας βλέπουν με τον ίδιο τρόπο και οι γύρω μας. Αυτό το αστείο με το χόμπι να κάνεις θέατρο δεν ισχύει. Κάνεις θέατρο, είσαι σαν επιστήμονας, ένας σοβαρός επαγγελματίας.

— Εσένα ποιες παραστάσεις ήταν αυτές που σου άρεσαν;

Αυτές που με άγγιξαν είναι οι παραστάσεις που στο κέντρο τους, στον άξονά τους είναι το θέμα του έργου και όχι ο τρόπος με τον οποίο θα χειριστεί το έργο ο εκάστοτε σκηνοθέτης. Φυσικά μια παράσταση είναι δημιούργημα ενός σκηνοθέτη, αλλά έχω δει να χάνεται το έργο προς τιμήν του τρόπου διαχείρισης ενός θέματος. Αυτό την ίδια στιγμή έχει να κάνει, νομίζω, απολύτως με την ταχύτητα στην οποία ζούμε. Ότι πρέπει να αντεπεξέλθει κανείς, είτε ως σκηνοθέτης είτε ως ηθοποιός, σε ένα έργο με μεγάλη ταχύτητα και μάλιστα να μη συμβεί μία φορά τον χρόνο, για να μπορέσει και να ζήσει από το επάγγελμά του.

Αυτό σημαίνει ότι ο χρόνος τον οποίο χρειάζεσαι για να αφοσιωθείς σε ένα έργο, να συγκεντρωθείς και να εμβαθύνεις σε ένα έργο, δεν υπάρχει, και είσαι τυχερός αν σου συμβεί. Και για τους ηθοποιούς ισχύει αυτό, απασχολείται το μυαλό σου με αυτό που θα παίξεις τον επόμενο μήνα. Δηλαδή, η ερμηνεία, για να την οργανώσεις και να την υπηρετήσεις, θέλει μια τεράστια αντίσταση στο τσουνάμι ταχύτητας που υπάρχει σε όλα γύρω μας.

— Εσύ θέλεις να δουλεύεις με σκηνοθέτες, να κάνετε ομάδα, πώς το σκέφτεσαι;

Το ένα έχει να κάνει με μια τάση νομαδική, θέλεις να γνωρίσεις έργα, σκηνοθέτες, τους ανθρώπους του επαγγέλματός σου, διαπραγματεύεσαι αλλιώς τα θέματα, τα διαφορετικά έργα, το άλλο έχει να σου δώσει μια βάση, ένα σπίτι και μια συνεννόηση. Εμένα, τώρα, ακόμα με ενδιαφέρει να εξερευνήσω το τοπίο.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν πολύ ταλέντο, αλλά θέλω να δω τι θα μας πουν οι νέοι σκηνοθέτες, που έχουν πολύ λιγότερες ευκαιρίες από τους νέους ηθοποιούς και πολύ λιγότερο χώρο.

Σε άλλη συντέντευξή του μιλά για το  ρόλο του Φρίξου στη σειρά «Μάγισσα»

-Είχες ξαναπάει στη Μάνη πριν τη σειρά; Tι θυμάσαι από τα γυρίσματα; Ο χώρος και η τοποθεσία πόσο σε έχει επηρεάσει στο τρόπο παιξίματος σου;
Όχι, δεν είχα πάει ξανά στη Μάνη. Γενικά δεν έχω ταξιδέψει πολύ. Ο χώρος και ο τρόπος που τον λαμβάνουμε υπόψιν, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργείας ενός ηθοποιού, έτσι κι αλλιώς. Επομένως, φυσικό επακόλουθο είναι, όταν έχει γίνει τόσο συγκεκριμένη δουλειά στην κατασκευή των πύργων, στην επιλογή φυσικών τοποθεσιών για εξωτερικά γυρίσματα κ.τ.λ, ο πήχης υποκριτικά να ανέβει.

-Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε στα γυρίσματα της σειράς ο Λευτέρης Χαρίτος σε αποκάλεσε «υποκριτική αποκάλυψη». Είχες στείλει βιογραφικό για τις «Άγριες Μέλισσες» στην αρχή σωστά; Τι κινητοποίησε την συμμετοχή σου στη σειρά «Μάγισσα» όμως;
Δεν ξέρω τι είδους αποκάλυψη είμαι για τον Λευτέρη, αλλά ξέρω τι αποκάλυψη είναι ο ίδιος για ‘μένα. Ο τρόπος που «μυρίζεται» τους ανθρώπους, τους ηθοποιούς και τις χημείες τους, είναι εκπληκτικός, αν όχι υποδειγματικός. Δεν θα ξεχάσω ποτέ νομίζω το τόσο ήσυχο μα τόσο διεισδυτικό βλέμμα του στο casting, σαν να κοιτάει με συμπάθεια όσα θες να κρύψεις.

Είχα στείλει βιογραφικό για τις «Άγριες Μέλισσες», ναι. Είχαμε τελειώσει μόλις τη σχολή και έπεσε σύρμα σε ομαδικές συνομιλίες ότι ζητούνται βιογραφικά για μία σειρά στον ΑΝΤ1. Στείλαμε πολλά παιδιά και πολλοί συμφοιτητές μου συμμετείχαν κιόλας στη σειρά και ήταν και θαυμάσιοι. Η τηλεόραση, έτσι κι αλλιώς, δεν ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω μόλις τελείωσα τη σχολή, χωρίς αυτό να σημαίνει πώς έχω κάποια άποψη με αρνητικό πρόσημο απέναντι στη τηλεόραση ή σε αυτούς που είναι το πρώτο πράγμα που θέλουν να κάνουν τελειώνοντας τη σχολή. Απλώς εγώ είχα, κι εξακολουθώ να έχω μεγάλη λαχτάρα κι αγάπη για το θέατρο και για το σινεμά. Κι έτσι τα πράγματα ήρθαν μάλλον στη στιγμή που ήταν καλό να έρθουν.

-Ποια είναι τα κοινά που έχεις με τον ρόλο που υποδύεσαι;
Έχω περισσότερες διαφορές με το ρόλο μου, αλλά έχω ένα βασικό κοινό χαρακτηριστικό: Η φιλία, είναι μία ανθρώπινη σχέση στην οποία έχω επενδύσει περισσότερο απ’ οποιαδήποτε είδους σχέση. Κι όταν αγαπάμε, αγαπάμε ολοκληρωτικά. Με πάθος, με στοργή, με νεύρα, με πλάκα, με αιχμές, ρωγμές, ειλικρίνεια, ευθύτητα, με, με, με… Η φιλία είναι σχέση που χτίζεται βάσει νηφάλιας επιλογής. Εν αντιθέσει με τον έρωτα, δηλαδή. Και επιλογή και νηφάλια. Αυτά τα δύο, συνδυαστικά, έχουν αδιαμφισβήτητα ως αποτέλεσμα μεν να επωμιστείς τις συνέπειες των επιλογών σου χωρίς άλλοθι αλλά από την άλλη να έχεις και το δικαίωμα γευτείς τους καρπούς της νηφάλιας πράξης σου. Κοινώς, απαιτείται θάρρος.

-Σαν φίλος ο Γιλμάζ πώς είναι στη ζωή του;
Μακάρι να είμαι τόσο καλός όσο οι φίλοι που έχω.

-Αν δεν ήσουν ο Φρίξος θα ήσουν…;
Η Μεταξία!

-Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισες στη «Μάγισσα»;
Βρίσκω μεγάλη πρόκληση να είναι κανείς παρόν υποκριτικά κάθε μέρα στο γύρισμα είτε έχει να γυρίσει μία σκηνή βασανισμού από το επεισόδιο 5 και μετά μία σκηνή ενός ανάλαφρου περίπατου στο επεισόδιο 55 και μετά μία άλλη σκηνή στο επεισόδιο 65 κι όλα αυτά την ίδια μέρα. Άσχετα με το αν το καταφέρνω ή όχι, η δυσκολία και η πρόκληση, είναι εκεί, κι έχει να κάνει με το παρόν!

–Έχεις στο νου σου λόγια ανθρώπου που σε συγκίνησαν ή σε έβαλαν σε σκέψεις κατά την διάρκεια των γυρισμάτων; 
Κάθε φορά που είναι η τελευταία σκηνή μιας δύσκολης ημέρας ή εβδομάδας και έχεις απέναντι σου κάποιους ανθρώπους που απαρτίζουν ένα συνεργείο παρόντες και δημιουργικούς παρόλη τη κούραση μετά από 10 ή 60 ώρες δουλειάς. Όταν θα πει κάποιος stop, γιατί ένα πλάνο δεν του βγήκε όπως ήθελε κι είναι η ώρα 22:00 ενώ το γύρισμα έχει ξεκινήσει από τις 12:00. Όταν τα πλάνα κάποιων ηθοποιών μένουν να γυριστούν τελευταία και οι συμπαίχτες τους, ενώ έχουν τελειώσει τα δικά τους πλάνα, δεν πάνε στα καμαρίνια να ετοιμαστούν για να φύγουν και μένουν εκεί για να βοηθήσουν. Αυτές τις στιγμές και ιστορίες βρίσκω συγκινητικές. Τα λόγια, είναι λόγια.

-Τι σε ρωτάει ο κόσμος στο δρόμο και τι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Ποια τα συναισθήματά σου μέχρι στιγμής;
Δεν διαφέρουν τα μηνύματα που λαμβάνω στα social με αυτά που μου λένε στο δρόμο, τα ίδια λένε. Ότι βλέπουν τη σειρά, ότι τους αρέσει πολύ, ρωτάνε ποιος σκότωσε το μωρό, να προσέχω τη Θεοφανώ, να προσέχω κι εμένα-ως Φρίξος- γιατί είμαι πολύ καλός άνθρωπος κι ο κόσμος σκληρός και τέτοια. Άδικο έχουν; Ο κόσμος είναι όντως σκληρός.

-Είπες πρόσφατα σε συνέντευξη σου ότι «Με την Έλλη Τρίγγου δίνουμε πάντα μια μικρότερη ή μεγαλύτερη μάχη, σε κάθε μας γύρισμα, να προσπαθούμε να κρατήσουμε τον εαυτό μας από το να μην γελάμε και να μην διασκεδάζουμε τόσο πολύ». Tι λέτε μεταξύ σας στα γυρίσματα και έχουν τόση πλάκα; Πώς χτίσατε την οικειότητα αυτή;
Μα αν σας πω τι λέμε, τότε δεν θα έχει τόση πλάκα! Απλώς δέσαμε, δεν χρειάστηκε να κάνουμε πολλά.

Πηγή: lifo, athensmagazine