Σύμφωνα με νέες επιστημονικές εκτιμήσεις, η γη βρίσκεται στην άκρη ενός τεράστιου διαστημικού κενού..

Καθώς ρίχνουμε το βλέμμα πέρα από τα όρια του Γαλαξία μας στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, το πανόραμα ξεδιπλώνεται με μυριάδες γαλαξίες διάσπαρτους σαν αστρόσκονη στο κοσμικό μωσαϊκό. Με την πρώτη ματιά, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει μια ομοιόμορφη κατανομή των γαλαξιών σε όλο το χωροχρόνο, αλλά το κοσμικό μπαλέτο αποκαλύπτει μια δομημένη χορογραφία. Οι γαλαξίες παρουσιάζουν μια τάση να συγκεντρώνονται σε σμήνη, νημάτια και κοσμικούς ιστούς, που έλκονται από τη βαρυτική γοητεία των διαδρομών και των κόμβων της ύλης.

Αντιθέτως, υπάρχουν κενά – εκτάσεις που χαρακτηρίζονται από σημαντικά χαμηλότερη πυκνότητα και σπανιότητα γαλαξιών. Όλο και περισσότερα στοιχεία δείχνουν ότι ο Γαλαξίας μας βρίσκεται στο περιθώριο ενός τέτοιου κενού στην κοσμική του κατοικία, που εύστοχα ονομάστηκε Τοπικό Κενό. Προηγούμενες εκτιμήσεις υπολογίζουν τις διαστάσεις του κενού σε περίπου 60 megaparsecs, δηλαδή περίπου 200 εκατομμύρια έτη φωτός. Ωστόσο, αυτό το χωρικό πορτρέτο είναι ελλιπές.

Κάπου εδώ έρχεται να παίξει τον ρόλο της η Τοπική Τρύπα, μια κολοσσιαία υποπυκνότητα που περικλείει το Τοπικό Κενό, με έκταση περίπου 600 megaparsecs, γνωστή ως υπερκενό Keenan-Barger-Cowie (KBC). Αυτό το αίνιγμα αμφισβητεί το καθιερωμένο κοσμολογικό μοντέλο, το οποίο προϋποθέτει μια λίγο πολύ ομοιόμορφη κατανομή της ύλης σε όλο το σύμπαν. Ωστόσο, μια πρόσφατη μελέτη με επικεφαλής τον αστροφυσικό Sergij Mazurenko από το Πανεπιστήμιο της Βόννης εισάγει μια πιθανή λύση που συνδέεται με την ένταση Hubble – μια αινιγματική ασυνέπεια στις μετρήσεις του ρυθμού διαστολής του σύμπαντος.

Η σταθερά Hubble, που συμβολίζεται ως H0, υποδηλώνει το ρυθμό διαστολής του σύμπαντος. Οι αποκλίνουσες μέθοδοι μέτρησης δίνουν διαφορετικά αποτελέσματα, περιπλέκοντας την κατανόησή μας. Η νέα μελέτη υποδηλώνει ότι η ενσωμάτωση της Τοπικής Τρύπας στους υπολογισμούς θα μπορούσε να συμβιβάσει αυτές τις ασυμφωνίες. Η βαρύτητα, ενεργώντας ως κοσμικός μαριονετίστας, θα μπορούσε να επιταχύνει τοπικά τους γαλαξίες που απομακρύνονται από εμάς εντός της περιφέρειας της υπερπηγής.

Για να αντιμετωπιστεί μια τέτοια απόκλιση, οι ερευνητές προτείνουν την υιοθέτηση της Τροποποιημένης Νευτώνειας Δυναμικής (MoND), μιας εναλλακτικής βαρυτικής θεωρίας που διατυπώθηκε πριν από τέσσερις δεκαετίες. Αν και η MoND εισάγει τις δικές της προκλήσεις, γίνεται ένα εργαλείο για να διερευνήσουμε τους περιορισμούς του υπάρχοντος βαρυτικού μας πλαισίου. Το αίνιγμα προτρέπει σε επανεξέταση της βαρυτικής θεωρίας του Αϊνστάιν, πιέζοντας για αλλαγή του εννοιολογικού μας φακού – μια προοπτική που απηχεί την προτροπή του ίδιου του Αϊνστάιν ότι η επίλυση προβλημάτων απαιτεί την υπέρβαση της σκέψης που τα γέννησε. Στην αναζήτηση μιας ενοποιημένης κοσμικής θεωρίας, μπορεί να βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού της αναθεώρησης της κατανόησής μας για τη βαρύτητα, χαράσσοντας μια πορεία πέρα από ένα παράδειγμα που επιβιώνει για πάνω από έναν αιώνα.

Πηγή: techmaniacs.com