Της αυτοδιοίκησης γινόταν πάντα…

Της αυτοδιοίκησης γινόταν πάντα

Ανεξάρτητη, ακομμάτιστη …αυτοδιοίκηση. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτοδιοικητικούς συνδυασμούς να ορκίζονται στην ανεξαρτησία τους και πόσες φορές έχει αποδειχθεί το αντίθετο. Σχεδόν πάντα. Από την μια η δήλωση περί ανεξαρτησίας και από την άλλη η προσπάθεια να πάρει ο επικεφαλής κομματικό χρίσμα. Και τα κόμματα, ακόμη και χωρίς να τους ζητηθεί, θα σπεύσουν να δώσουν την στήριξη τους. Άλλωστε, όλο το σύστημα εκεί οδηγεί, αρκεί και μόνο να αναλογιστούμε την τηλεοπτικά ή και εντύπως, χρωματική παρουσίαση των εκλογικών αποτελεσμάτων, το μέτρημα πόσοι δήμοι ή περιφέρειες κατέληξαν σε ποιο κόμμα. Και η αλήθεια είναι, πως κομματική στήριξη, ένας αυτοδιοικητικός συνδυασμός δεν πάει μακριά. Τελευταία απόδειξη, όσα συμβαίνουν εδώ και δυο χρόνια στην περιφέρεια ΑΜ-Θ. Ο κάπως ανεξάρτητος συνδυασμός Τοψίδη, έχασε στο νήμα από τον κομματικό συνδυασμό Μέτιου και από εκεί και μετά, άρχισε να φυλλοροεί, με συχνές ανεξαρτοποιήσεις, με τον ένα μετά τον άλλο τα στελέχη να εγκαταλείπουν τον συνδυασμό χωρίς αυτός να τους έχει απογοητεύσει. Ναι αλλά, έχοντας κυβέρνηση ΝΔ, τα δέλεαρ είναι πολλά, η κομματική πίεση ασφυκτική, το λάφυρο της εξουσίας πάντοτε αυτοσκοπός. Και η αυτοδιοίκηση; Η ακηδεμόνευτη αυτοδιοίκηση; Εντάξει, αυτά στην Ελλάδα είναι παραμύθια για μικρά παιδιά, τα οποία όμως πιστεύουν και οι μεγάλοι. Τουλάχιστον, υπάρχει περίπτωση, με την βοήθεια και της κυβέρνησης να γίνουν κάποια πράγματα, στην ουσία όμως θα γίνεται ότι θέλει το κόμμα και δεν  μιλάμε αποκλειστικά για την περίπτωση που προαναφέραμε. Και επειδή ότι θέλει κάνει το κόμμα ή η κυβέρνηση, για αυτό στη χώρα μας η αυτοδιοίκηση, ούτε πόρους πολλούς έχει ούτε αρμοδιότητες. Ότι της δίνει η κεντρική διοίκηση και λέει και ευχαριστώ.

Η ατελέσφορη διαμάχη μεταξύ νομών (ΠΕ)

Σύλλογοι-φορείς από τον βόρειο Έβρο, συναντήθηκαν και διαπίστωσαν πως «είναι αναγκαία η διοικητική αναδιάταξη του Έβρου με τη δημιουργία δύο Περιφερειακών Ενοτήτων, του Νοτίου και του Βορείου Έβρου», κάνοντας λόγο «για δύο διαφορετικούς κόσμους» μέσα στην ίδια ΠΕ. Ε, ναι, είναι αλήθεια πως υπάρχουν διαφορές, ίσως και μεγάλες, αλλά και είναι επίσης αλήθεια πως ο βόρειος Έβρος, χάνει σε δραστηριότητες αλλά και σε πληθυσμό, καθώς η αστυφιλία δεκαετιών προς Αλεξανδρούπολη, αδειάζει πόλεις και χωριά, αποδυναμώνει τις αυτοδιοικητικές αρχές. Ναι, αλλά, αν μείνουν μόνοι τους, σίγουρα θα τα πάνε καλύτερα; Άλλο να ζητάς «απόσχιση» και άλλο να ζητάς στήριξη από το κράτος, την περιφερειακή αυτοδιοίκηση και την Ένωση δήμων της ΑΜ-Θ. Ζητηθήκαν αυτά και δεν δόθηκαν; ότι και να έγινε, η μοίρα της ελληνικής περιφέρειας εδώ και πολλές δεκαετίες είναι να συρρικνώνεται προς όφελος της επαρχίας της Αθήνας, ενώ και οι πρωτεύουσες των πρώην νομών, νυν ΠΕ, αποτελούν μικρές Αθήνες σε κάθε τόπο, συγκεντρώνοντας κόσμο και πλούτο. Ο Έβρος βέβαια είναι μεγάλος νομός, αλλά να τον κόψουμε στα δύο; Χωρίς την παραμικρή εγγύηση πως μόνος ο βόρειος Έβρος θα πάει καλύτερα; Να θυμίσουμε δε πως οι νομοί δεν καταργηθήκαν εντελώς, αν και η περιφέρειες εκ του νόμου είναι αδιαίρετες πολιτικά και γεωγραφικά, και έμειναν οι Περιφερειακές Ενότητες, κυρίως για τις ανάγκες των εθνικών εκλογών και για να εκλέγονται οι βουλευτές. Να σημειωθεί πως ούτε στην περιφερειακή αυτοδιοίκηση, μπορούμε από μια ΠΕ να ψηφίσουμε υποψήφιο σε άλλη ΠΕ. Ο νόμος είναι κομμένος και ραμμένος για να διαιωνίζεται μια ατελέσφορη διαμάχη μεταξύ νομών (ΠΕ), ενώ θα έπρεπε να υπάρχουν μόνο δήμοι. Στην φωτογραφία που συνοδεύει το σχόλιο, ο Προβατώνας, για πολλούς το άτυπο όριο μεταξύ βόρειου Έβρου και …Έβρου, αν και για κάποιους ο βόρειος Έβρος ξεκινά μετά τις …Φέρες.

Είχε και ο Σαίξπηρ δίλλημα…

Έμεινε στην λογοτεχνική και γενικότερα στην ιστορία το δίλημμα του Άμλετ, του πρίγκιπα ήρωα του Σαίξπηρ, για το αν πρέπει κανείς να ζει ή να μη ζει. Ποιος ξέρει τι θα έγραφε σήμερα για το δίλημμα να κάνει κανείς το εμβόλιο ή να μην το κάνει. Κορμιά πέφτουν καθημερινά στην ελληνική πραγματικότητα, σε μια μάχη σώμα με σώμα για το ποιος θα επικρατήσει. Η απόδοση όρων όπως εμβολιασμένοι, αντιεμβολιαστές, ανεμβολίαστοι, αρνητές, έχουν πάρει μυθικές διαστάσεις, ενώ κυβέρνηση, κυρίως, αλλά και ΜΜΕ, εκφράζονται σχεδόν με μίσος για όποιον δεν επιθυμεί να εμβολιαστεί κατά του κορώνα. Και όσα για τα μέτρα, μόνο κατά των ανεμβολίαστων δεν παραπέμπουν, καθώς χτυπούν γενικότερα την οικονομία, άρα αφορούν όλους. Άμα δεν πάει καλά η επιχείρηση και απολυθείς, θα είσαι απολυμένος …εμβολιασμένος. Πάντως δεν είναι λίγοι αυτοί που αποφάσισαν να δώσουν τα 80 ευρώ τον μήνα για τεστ, παρά να εμβολιαστούν, και πολλοί από αυτούς, σε αντίδραση των τουλάχιστον αντιδημοκρατικών μέτρων εναντίων τους. Άσε που έχοντες κάνει τεστ, σίγουρα δεν μεταδίδουν κορώνα, ενώ οι εμβολιασμένοι πάνε παντού, χωρίς να γνωρίζουν αν είναι φορείς του ιού.

Όπως στη γαλοπούλα, χάρη και στην Διακομματική ;

Στις 15 Ιουνίου ήταν η τελευταία συνεδρίαση για την Διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπή για την ανάπτυξη της Θράκης και μετά την παράταση που της δόθηκε για να βγάλει πόρισμα, λευκό καπνό δεν είδαμε και αν μπούμε και σε προεκλογική περίοδο, δεν θα δούμε. Πάντως, η ΔΕΘ ως γενικότερα για την βόρεια Ελλάδα οικονομικό σημείο αναφοράς, θα ήταν καλό βήμα για να ανακοινωθούν σημεία του πορίσματος και ένα χρονοδιάγραμμα εφαρμογής του. Ανταυτού, ακούσαμε για γαλοπούλες, στα πρότυπα του «τελευταίο μίλι», αν και αυτό θα μπορούσε να είναι ισχυρός συμβολισμός, καθότι η γαλοπούλα Θράκης, γνωστής εταιρείας αλλαντικών, έχει θαυμαστή γεύση. Εμείς πάντως εδώ στη Θράκη, για Χριστούγεννα, μπουμπάρια γευόμαστε και καλά κάνουμε, γιατί αν περιμένουμε να γευτούμε ανάπτυξη από την Διακομματική, θα συνεχίσουμε να πεινάμε.

Ένταξε και συ ένα έργο, μπορείς…

Από «ΦιλόΔημος» σε «Αντώνης Τρίτσης» και από την μια κυβέρνηση στην άλλη, λογικό είναι να υπάρχει μπέρδεμα για το ποιο έργο είναι που ενταγμένο και τα πράγματα θα ήταν ακόμη πιο σύνθετα αν είχαμε και την πασόκιας έμπνευσης προένταξη, όταν όλοι πανηγύριζαν για έργα που έπαιρναν το οκ, αλλά έμεναν στο ράφι. Οπότε, δίκιο έχει ο Χασάν της αντιπολίτευσης στον δήμο Κομοτηνής, δίκιο και ο τρισμέγιστος Καρασταύρου, οποίος όλο έργα ανακοινώνει και οραματίζεται, αλλά όλο στο δρόμο χάνονται και τα ξεχνάμε.